Melül gözlerim hiç bahar, yaz görmedi
Dalım elimde kurudu gül vermedi
Gelen, giden olur diye yol gözledim
Şirpençem azdı, vefasız yâr gelmedi
Karakış hep beni dertten derde saldı
Yaramı deşti, umutlarımı çaldı
Ben hep kendi halime ağlar giderim
Gönül sarayım yıkıldı, öyle kaldı
Tüm zenginler birleştiler oldular tröst
Tükettiler beni, benden kaldı bir post
Yoksulluk, fukaralıkta bana kaldı
Hep bekledim, ne yâr geldi, nede dost
Çağlayan gözyaşımdır
Nicedir boğuyor beni
Hep ona direniyorum
Beni kayalara, taşlara vuracak
Zamansız, acımasız
Öldürücü dalgalara karşı
Ne olur uzan da tut ellerimi
Güneşten daha da sıcak
Sımsıcak gülücüklerini
Tomurcuklanmış gamzelerine dağıt
Doyasıya o al yanaklarından öpeyim
Sena tutkun olan yüreğim, aşkınla sarhoştur sevdiğim
Ruhum çıkmayana kadar, ne olur kendini içimde bırak
Dağlara kar düştü
Toprak üşümüş
Gece ayaz
Gece zalim
Gece kaygılı, gece kara
Yıldızlar ağlıyor
Ölüm gelmiş ölüm kol geziyor
İtler, kurtlar uluyor
Burası Roboski sınır köyü
Uludere’de
Yaşam paramparça
Ölüm fermanı uygulanıyor
Utanmaz, arsız bombalar yağıyor yine
KÖYLÜ MEHMET
Soysuz olan hak çalıyor
Vurgunu vuran gidiyor
Yoksulların derdi çoktur
Köylü Mehmet hep ağlıyor
Eşkıyalar köşe olmuş
Koca ülke hep soyulmuş
Hangi kapıya gittiyse
Köylü Mehmet hep kovulmuş
Bakan çaldı, patron çaldı
Sağa-sola korku saldı
Her birinde bir uçak var
Hamal Mehmet yaya kaldı
Kadın-erkek herkes işsiz
Çalan hırsız, yiyen arsız
Lokması hep takır tukur
Köylü Mehmet fazla halsiz
Destê te de elbike
Serê te de laçike
Bi meşî diçî avê
Nav elbik de tasike
Veke, çêke girike
Nanê zirav sivike
Firaq ê de hevrişke
Kêlekê de kizike
Virde, wêde dengneke
Jimin re jî şerneke
Delalê zehf bedewî
Were ba min şermneke
Şara te jî pir sore
Çibikî wele xêre
Germa canê te pire
Daxwazî min bihêre
Te pêsîra xwe vekir
Te dilê min pir şakir
Ber tenûrê ranebe
Wek hingivi wek şekir
Mehmet Cobanoglu
25.12.2013
Stenbol
Ronahî bû siba me, şewq jî ket nav axa me
Bombe nereşin bese, agir nexin warên me
Pir xweşe zehf şêrîne, wele navê aştî yê
Mîna zozanên Muş’ê , mîna gula Wan’a me
Rizgarî her dem xweşe, evîne,-serbestîye
Îro me re dîlane, li bo gelan aştîye
Em rêketin, pêşketin walatê me jî geş bû
Werin qada Qoser’ê ji bo me serketîye
Hemû malan avakin, zîndanan jî valakin
Darazxwaran jî berdin, dilê Wan jî pir şakin
Û berva asîmanan, kevokan bifîrînin
Cilên zarokan lêkin, lamê wan jî tim maçkin
Sis çöktü Selim’e giden tüm yollara
Sürdüler bizi başı karlı dağlara
Günlerdir açız, günlerdir perişanız
Yazıklar olsun bizlere kıyanlara
Enver Paşanın zulmüdür, ateş gibi
Kolordumuzu etti dert sahibi
Bu istiklal zaferi değil ölümdür
Kanımız dondu, bedenimiz buz gibi
Ne çarığımız var, ne de papağımız
Üşüdü ellerimiz, ayaklarımız
Ayaz vurdukça bitlerimiz döküldü
Biz ölüyoruz, yoktur mezarımız
Namertler, namussuzlar çoğaldılar
Halklara ait her şeyi çaldılar
Yetimi, yoksulu hiçe saydılar
Ülkeyi soydular, yağmaladılar
Hak yiyenler gemicikler aldılar
Denizlere, deryalara saldılar
Kıldıkları namazı unutarak
Eğlenip zevk û sefaya daldılar
Kimi altın çalmış kimi de gümüş
Soyup, sömürerek köşeyi dönmüş
Şu millet aç, perişan, melül, mazlum
Halk bir parça ekmeğe muhtaç olmuş
Gelinciğim
Sevdiceğim
Biricik yavrucuğum
İçindeki yaran azmış
Ciğerine soğuk dolmuş
İnliyorsun feryat-figan
Derdin beni bitiriyor
Gözlerimden yaş akıyor
Sel sel olmuş kan çağlıyor
Ey canımın parçası
Çilemize ağlıyorum
Göğsüme süt doldu emmiyorsun
Üşümene üzülüyorum, acınla kavruluyorum
Van’a uğrayan zalim felek, sakın bebeğim alma benden
Yarı aç yarı çıplak,
Çocuklar üşümesin…
Her yer ayaz her yer kar!
Yiğitler diyardır,
Deprem görmüş olan Van.
Yüreklerde dert,
Yüzlerde nice hüzün var;
Konteynerler şahittir,
Devlet ferman yollamış…
Teller sökülmüş, cereyan yok,
Lambalar yanmıyor her yer zifir karanlık.
