Mehmet Çobanoğlu ağ günlüğü

Emektir terle yoğrulan
Bükülüp çağlayan
Güneşten teni kavruk
Yoksul köylülerin
Tertemiz alnından
Tarlalara, bahçelere, seralara akan
 
Emektir
Toprağa iner
Süzülür derinlere siner
Filizlenen tohumlarda
Sarı perçemli başaklarda
Berekete dönüşür
Zamanla
Tırpan, orak görür
İşlenir
Sofralara gelir
İnsanlara umut, canlılara yaşam olur
 
Vardiyalı, vardiyasız
Emekleri ucuza alınan
İşçilerin nasırlı elleri
Geceleri
Gündüzleri

Unutamadığım günlere
Doldurdum cemalini,
Gözleri karam,
Yâr!
Hep seni sevdim,
Yüreğimin çeperine adını kazdım,
Yanı başına da Cîzra Botan yazdım.
 
Sevdan…
Beni mecnun eylerken,
Yoksulluk!
Süründüre dursun,
Bağrıma bastığım taşlar…
Acıtsa da yüreğimi;
Efsun bakışlım asla unutamam seni,
Zulmün diyarında bulunan o Kanîreş’ê.
 
Hastalığımın en etkili dermanı,
Dağlarında misk-i amber,
Gülü kokan
Ülkemin
Bülbülü, kekliği, yeşilbaşlı ördeği…

Emek kutsaldır! zincir vurulmaz
Bize doğan kızıl güneş batmaz
Ey soysuzlar, densizler duyun bizi
Direnenler asla esir alınmaz
 
Yaşama can katan emekçi, işçi
Hayatı seven köle, serf, çiftçi
Sizler ormancı, madenci, demirci
Sömüren düzene vurun çekici
 
Rençperdir arpa, buğday ekip-biçer
Yanlışlardan kaçıp doğruyu seçer
O da baş kaldırırmış bozuk düzene
Barikatları yıkar aşıp-geçer
 
Kimi kısa kimi de uzun boylu
Hepsi asaletli hepsi de soylu
Onlar boyun eğmezler hiçbir güce

 
Erguvani
Hoş günlere
Yakılan ezgilerdir
Çobanların kavalından
Umut olup yüreğime feyezan eden
Sevdamı göğün maviliğine teyelledim
Yağmur olup yağsın bolluk, bereketli günlere
Filizlenip-yeşersin tüm başaklar büyüsün diye
 
Hevesle koşuyorum
Renkleri göz kamaştırıcı
Kanatlarından bahar kokan
Su perisi diye adlandırdığım
Yusufcuklerle göğün maviliğine
Pupa yelken açarak en güzel ezgilerle
Yaşama hayat katan tüm nasırlı eller hatırına
Harman yerinde geceye karışan alın teridir

Ağız dolusu
Kahkahalarla
Gülemeyeceğim
Her karış toprağında
Kayıp mezarlar bulunan
Etrafı karanlıklarla çevirili
Şu büyük cehennem ülkede ben yaşarken
 
Yüreğimi yakan
Ağıtlara
Gözyaşlarım dökerken
Peşine koştuğum güneş bile
Belki benden daha da hüzünlü
Kürdistan da ki olan katliamlara ağlıyor benle
 
Közü yüreğimde
İsmi de hep dilimde
Her an, her zaman içimde olan
Uçsuz bucaksız toprağıyla kana boğulan Kürdistan
Savaşta, sende öksüz-yetim kalan çocuklara ağlıyorum