ovmakla silemezsin koynumdaki yazıyı
kırk kilit vurulmuş kırklar kapısından döndüm
her harfi çıkartıp koydum sofrana misafir
al onlardan bana bir masal yaz
bir tas şaraba değiş gözlerimin nazını
belki yeni baştan yaşanır midyat’ta ayıp bir aşk
sedef kakmalı kalpler çekilir karşılıksız
hiç sebep yokken durup aynaya bakılır belki
-ordayız- dışımız rahatlanır
yağmurdu yankısıydı eski bir eylülün
sesinde bölünüp suyunda azaldığım
Umuttur işte. Umut, kurşungeçirmez geceleri bile aydınlığa çevirebilir. Ve o umudun hiç bitmesini istemezler öykü kahramanları. Henüz ilk öyküsüyle insanı kendisine bağlayıp, yarına olan inancımızı daha da büyütüyor.
SESİN PATLAR TENİMDE
El gibi bakıyor yüzüme aynalar;
dilimde, ezgisi çıplak şarkılar.
Son kuşlar da göç etti, mevsimler senden yana
hangi buluta sarılsam, yağmur olur düşersin;
gökyüzü artık dar gelir bana.
Ayaklanmış öfkeyim, sevdamın doruğunda
dokunsam gülüşüne, sesin patlar tenimde.
Gizli bir yas gibi büyüyorsun içimde;
ölümsüzlük olmalı, seni yaşamak sende
Günümüze taşınmış kültürel yaratılar kendi dönemlerinin toplumsal devingenliğinin belirleyiciliğinde oldukları gibi, günümüz yaratıları da içinde bulunduğumuz toplumsal devingenliğin belirleyiciliğindedir. Sınıflar ve onların örgütlerinden bağımsız değildirler. Bu entelektüel üretimlerin sanatçının kendi sınıfı için ürettiği anlamındadır. Ancak bu da yetmez.
Dersim’e dair fotoğraflar, resimlerle oldukça duyarlı bir kitap. Yazarın duyarlılığı dizelere yansımış. Dersim’i anlatımdaki karelerden tanır gibi oluyor insan. Yaklaşıyor ona ve dokunuyor... Gitmeli ve görmeli Balaban Deresi’ni ve tüm diğer nehirleri, dağları ve çiçeklerini... Munzur’dan su içmeli, kadim zamanlardan bu yana adanan kurbanlardan tatmalı... Böylesi bir istekle mutlaka sözcüğü kafanızda devinip duruyor. Dersim’in tarihsel çığlığı daha da tanıdık oluyor.
Şiirlerinde hayatı, umudu, sevgiyi ve mücadeleyi anlatıyor şair. O, insanları, çocukları, şiiri ve hayatı çok seviyor. Onun şiirsel dünyası emekten, eşitlikten, insan ve yurt sevgisinden oluşmakta.
