Ey dağlarına vurgun olduğum çok sevdiğim memleketim
Sende hal mi bıraktılar? Hep kurşunladılar bağrını
Ateşle yakılan, benim ata-dede toprağım
Eğer bir şafak vakti çıkıp sana gelmesem
Bil ki karanlık üzerime çökmüş
Feleğin kıskacında
Faşizmin zindanlarında
Gecenin bağrındayım, dokunsalar bana ağlayacak bir haldeyim
Her karış toprağı erguvan kokan benim güzel memleketim
İçime sindiremediğim bir vahşet uygulanıyormuş sana
Duydum ki Hazro’da
Varto’da kan akıyormuş
Çığlıklarım çığ gibi büyüdü
Şimdi senin için
Hep, için-için ağlıyorum
Kanatsız fırtınalar, kasırgalar
Ölüm kusan tanklar, toplar, havanlar
Diyarbakır’ı, Cizre’yi, Nusaybin’i vurmuş
Ey kırmızı ateş gibi yanan halkı mazlum olan topraklar
Sende ki yaşam sevinci olan bizim o şirin çocukları öldürülmüşler
Her köşesinde kavası, suyu kirletilen; acılara boğulan memleketim
Sendeki “ gök maviliği, orman yeşilliği kalmamış” diyorlar
Caddelerin, sokakların yakılmış-yıkılmış
Her yanın kan revan içindeymiş
Oy benim daima sevdiğim diyar
Etten, kemikten olan şu bedenimde
Şimdi, kızgın bir öfke yırtıyor tüm yüreğimi
Yanaklarımdan süzülen gözyaşlarım dinmiyor tüm içim senin için yanıyor
Ey taşı, topağı soysuz işgalcilerin elinde kalan, kıran vurmuş memleketim
Bütün cihan duysun
Yaşamaya sevdalı olan
İnsanların bir başkadır
Bekle beni, seni istiyorum ben seni
Yaşama nefes olan ey sevdiğim yer
Özgürlük için soyanlara, sömürenlere karşı olan tüm halkı direnen Kürdistan
Mehmet Çobanoğlu
05.02.2016
İstanbul
