"Adının öğretmen olması, yeter mi *Öğretmen* olmaya" der buldum yüreğimi...
Yeter mi, yetmez mi siz karar verin istedim; alıp başımı gittim ortaokullu yıllarıma...
Sanırım ortaokul ikideyiz, ergenlik yıllarımız utangaç, çekinken, başkalarına rezil olmak kaygısının ölümden beter olduğu zamanlar...
Bizler yokluk zamanlarının çocuklarıyız. Ayağımızdaki ayakkabı pençe tutmayacak kadar yıpranmadan yenisinin alınmadığı, alınan ayakkabının büyük bir sevinçle satın alınan sergide giyildiği zamanların...
Sıra arkadaşıma öğle yemeği arasında ( şimdi rahmetli oldu ) sergicilerden yeni bir ayakkabı alınmış. Sevinçle giymiş okula gelmiş.
Hemen gösterdi bana ..Ama okula gelene kadar ayakkabının teki ayağına yara yapmış kanıyor.
-Teneffüste pamuk koyarız çorabının içine ' dedim...
Ders başladı, o dersin öğretmeni iri yarı sert bir öğretmen. Dersin ortasında bizim en öndeki sıramıza hışımla abandı... Ayağını sıranın altına soktu, bir eliyle arkadaşımı sırasından çekip çıkardı.
Sınıfın ortasında bir ayağında pabuç diğer ayağı yalın, kala kaldı kızcağız.
Sonra yetmedi, eğildi sıranın altındaki ayakkabı tekini aldı bütün hiddetiyle pencereyi açıp okul bahçesine fırlattı...
_ Hadi git pabucunu al 'dedi alayla…
Bütün bunlar arkadaşımın yaralı tabanının acısını azaltmak için pabucunun tabanına basıp ayağının acıyan yerini pabucun dışarısına çıkarmasıymış...
Arkadaşım kıpkırmızı şaşkın dikildi kaldı...Bir adım atmıyor, ağlıyor..
Öğretmen ,ne aptallığını koyuyor ne utanmazlığını, bas bas bağırıyor..
O anda çocuk yüreğim el vermedi, bir koşu sınıftan çıktım ,
bahçedeki ayakkabıyı bulup getirdim.
Bu seferde ben, öylesi okkalı bir tokat yedim ki feleğimi şaşırdım..
Arkadaşım o öğretmenle hiç anlaşamadı, onun dersinde hep başarısız oldu okuldan ayrıldı...
Sonra da bir gurbetçiyle evlenip gitti. Oralarda da yaşamını kaybetti.
Benim de, bir matematik öğretmenim vardı. Bir şeye kızsa sıra dayağı çeken.
Benim matematikle zaten başım hoş değil.
Bir gün ödev verdi. Akşam oturdum yapmak için, işin içinden çıkamadım bazı sorularda...
Sabah ödevleri bakarken;
-Bu soruyu yapamadım öğretmenim' dedim.
Pergelin keskin tarafıyla avuçlarıma ikişer kez vurdu. Avuçlarım kabardı. Anam gece tarhana pişirip avuçlarıma sardı da sızısı biraz azaldı.
Ben de o dersten tamamen soğudum. Tabii eylülde bütünlemeye kaldım.
Bizim sınıfta tarih dersinden belge alan, bizden iki üç yaş büyük bir öğrenci var, babamın iş ortağının oğlu. Matematik en sevdiği ders.
O yaz bana matematik öğretti, ben ona kompozisyonda yardımcı oldum.
Aaa o da ne? Ben matematiği yapabiliyormuşum, anlıyormuşum.
Eylülde dokuz almak, nasıl bir başarıdır!
Daha sonra Öğretmen Okulu’nda öylesi güzel bir matematik öğretmenim oldu ki, hiç sorun yaşamadım matematikle...
Hatta babamın iş ortağının oğlu tatillerde' yardım ister misin? ' dediğinde;
'Yok ben sıkıntı çekmiyorum' dedim kıvançla...
Yeri gelmişken burdan Şener Dedebal Öğretmenime sonsuz teşekkür ediyorum... Öğretmenler Günü 'nü kutluyorum.
Adında *Öğrenci* olan, ama harika matematik öğretebilen, arkadaşımı da minnetle anıyorum.
Eee söyleyin bakalım, adının öğretmen olması;
'Öğretmenliğe 'yetiyormuş mu?
Ha unutmadan bu kötü örneklere yine de teşekkür ediyorum. Belki çok iyi öğretmen olmayabilirim ama insancıl, anaç bir öğretmen olmamı sağladı...
Öğretmenliği sadece meslek olarak görmeyen tüm öğretmenlerimin ve arkadaşlarımın *Öğretmenler Günü* kutlu olsun.
Şimdi bazılarımız;
'5 Ekim Öğretmenler Günü 'diyecek, haklılar...'Bu, askeri cuntanın zorladığı bir gün 'diyecekler, doğrudur...
Dağlardan gelemeyen öğretmenlerin soruşturma geçirdiğini unutmadım ben de...
Ama sadece adı' Öğretmen 'olmayan Öğretmenlerimizi bir gün fazladan yâd etmek de güzeldir demek geldi içimden...
_______hümeyra gün
