“çakal ulumalarının besmeleye karıştığı
karartmalı bir temmuz akşamı
otuz üç can
canan, yoldaş, kardeş
alevler arasında sır oldular
hüzne boyandı Sivas
hüzne boyandı şiir
nota fırça fotoğraf…”
“Ne oldu… 1993’te… Sivas’ta ne oldu? “Ya Allah, bismillah, Allah-u ekber” naraları arasında 33 insan yakıldı. Asker seyretti... Polis seyretti... Bu olayı her düşündüğümde, Cemil Meriç’in, “Cinayete ses çıkarmayan, caninin suç ortağıdır” ile Brecht’in, “Seyirci kalanlardan beklediğimiz, en azından utanmalarıdır”, sözleri geliyor aklıma. Sivas davası düştü… Devlet’e göre zaman aştı, zaman şaştı. Oysa orada katledilen insanlar için, onların yakınları sevenleri için zaman dondu. Siz, Pir Sultan Abdal için zaman aşımından söz edebilir misiniz. Ya da şeyh Bedrettin için. Yakın tarihe gelelim; Sabahattin Ali veya Ape Musa için zaman aşar mı… Unutma, unutturma çabalarına inat, Koray ve Menekşe Kaya’lar, Asım Bezirci’ler, Nesimi Çimen‘ler, Hasret Gültekin’ler, Behcet Aysan’lar, Muhibe ve Muhlis Akarsu’lar ve diğerleri zamanı aşacak, gelecek yüzyıllara da ışık ve ses vermeye devam edeceklerdir…”
Adil Okay
