Takvim 27 Mayıs 2013 Pazartesi gününü gösterdiğinde gece on sıraları beklenmeyen bir şeyler oldu ülkemizde; her şeyin bir anda alabora olduğu bir deprem fırtınasıydı başlayan. Aslında hep beklenen ama gelişine hiç hazır olmadığımız ‘deprem ‘. Önce bir duvar yıkıldı. Gezi Parkı’nın Asker Ocağı Caddesine bakan yerde… Zincirin en zayıf halkası olmalıydı bu duvar. Ardından beş ulu ağaç köklerinden söküle söküle devrildiler; yıllardır dik durdukları parkın üstüne, yattılar boylu boyunca. Düşerken yer yarıldı, gök kubbe inim inim inledi. Yeditepe’de yankılandı sesleri. Yedi bölgenin sınırlarından taştı; dünya tanık oldu bu talihsiz bitişe.
Akın akın koştu insanlar Gezi Parkı’na; tanık olmak için ağaçların gözyaşlarına. Gözleri yaşarmasın yürekleri acı duymasın diye hemen bütün tabelalar toplandı asıldı parkın etrafına.
Lütfen Parka Girmeyiniz! Parka Girmek Çimlere Basmak Yasaktır! Dikkat Heyelan Bölgesidir Girilmez! İnşaata Girmek Tehlikelidir… No Parking! Dolaysıyla Gezi’de gezi yapmak da sakıncalıdır. Uymayanlar şiddetle cezalandırılacaklar…
Aykırılığı sevenler dinlemediler yasakları girdiler parka bir bir, on on, yüz yüz. Yüzlerinde V for Vandetta. Düşünceye kurşun işlemez şiarıyla. Kurşun geçirseler de yattılar ağaçlarla yan yana; ama çıkmadılar parktan; geri çekilseler de zaman zaman yeniden yeniden ses verdiler tüm parklara. Parklar özgürlüğün sesi oldu her fidan devrildiğinde. Deprem de nehir de fırtına da onlardı artık. Çoğaldıkça çoğaldılar yeryüzü sofralarında. Dost bildiler yan yana yürürken her canı. Ötekisi yoktu artık. Biz de varız dediler yok sayılanlar, biz de varız!
Bütün parklarda aynı cümbüş; Biz de varız!
Duymayanlar duysun bizi. Çadır kurdular gölgesiz kalan parklara. Zehir zıkkım yuttular; kızılcık şerbeti demediler artık. Yaksa da su bedenlerini yıkandılar çoluk çocuk, yağmur olmak adına önce yandılar. Savurdukça fırtına; öğrendiler esmeyi. Düştükçe yükseklerden uçmayı öğrendiler. Artık dostluk köprüsü hazır. Yürümek için bir sesleniş yeter. Barışın elleri ak kanatlı kuş. Barış ver ellerini öpeyim diyor bir dede. Parkta dolaşır gibi.
Parkta topladıklarını doldurmuş bir çuvala vurmuş sırtına bir yolcu. Düşmüş yollara bulmak için cennet gibi bir bahçe. Toprağa gömmek için dert çuvalını. Az gidip uz gitmiş tam da aradığı bir bahçenin önünde durmuş. Sorup sual etmiş. Burası demişler senin aradığın yer. Dalında meyvesi suyunda şifası bilgelerin mekânı... Oturmuş yolcu sırtında çuvalını indirip bir ağacın altına. Bakmış her ağacın altında bir filozof; Arınmadan söz eder her biri ayrı ayrı. Bedenin arınması, ruhun arınmasıyla bir olmalı diyorlar. Tüm kirlerden arınmış bir dünya için.
Yolcu hak verir hepsine de bıkıp usanmıştır kirlenen dünyadan. Öfkeden kinden. Hırstan acımasız savaşlardan güçlünün güçsüzü tüketmesinden… Hala ağır yükün vebali sırtında dolanırken bu bahçede. Ulu çınar gibi bir bilge almış gençten oğlunu, vasiyet eder ona. Bizim yolcu bu defa can kulağıyla misafir olur vasiyet dinlemeye. Bittiğinde vasiyet çuvalının boşalmaya başladığını görür sevinerek. Hafifleyen yüküne başını koyup dalar derin bir uykuya. Şeyh Edebali gülümser yolcuya; "Hoşuna gittiyse Oğul al sende kalsın vasiyetim, sen de sakla çocuklarına."
