Onlara bu fırsatı verme, beni sen öldür” diye yalvarmış eşine.
Araştırmacı, yazar Aziz Tunç, Maraş Kıyımı(Tarihsel Arka Planı ve Anatomisi) yapıtından sonra, Beni Sen Öldür, Maraş/78 çalışmasıyla karşımıza çıktı. Aziz Tunç gibi biri çıkıp bu olayı araştırmasa, Maraş’ta yaşanan kıyımı gerçek boyutlarıyla öğrenemezdik. Bu iki yapıtta, Maraş Kıyımı tüm yönleriyle tarihin sayfalarına geçmiş bulunmaktadır.
Erdem, düşmanın dışımızda değil, kendi benliğimizde olduğunu bilmektir.
Erdem, kör olduğunun, aciz olduğunun, yanı başındakini tüm eksikleriyle kabul etmesini bilmektir. Kendisini yani insanı her şeyin merkezine koyan tutumlardan kaçınıp, ben değil biz, biz değil tabiat ve tüm canlılarla birlikte varız diyebilmektir. Erdem en kötüsü, en âcizi, en çaresizi benim diyebilmektir.
Geriye dönüp baktığımda çoğu zaman elimizde olmayan nedenlerden dolayı hayatımız şekillenmiş. Sizinle de tanışmak böyle bir vesileyle olmuştu.
“Kasap bunlar,” diyordu. “Ameliyat yapacakmış, sanki sakatat kesiyor!”
Ertesi gün Akhisar’a gittik. O zamanlar Akhisar’da Cevdet Bey adında yaşlıca bir pratisyen hekim vardı. Beni muayene etti, sonra babamı rahatlatan, yüzünü güldüren şeyler söyledi.
Böbreğimin alınmasına gerek yoktu. İlaçla tedavim mümkündü. Çok sıkı, tuzsuz bir perhiz yapmam, bir de her gün penisilin iğnesi yapılması gerekiyordu. Perhiz sorun değildi, ama köyde ebe, hemşire, sağlık memuru yoktu. İğneleri askerlikte sıhhiye eri olan biri yapıyordu.
Kendimi bir anlatsam, hayatım romandır'' der çıkarız işin içinden. Aslında her hayat, bir romana, bir hikayeye konu olacak kadar zengin ve ilginçtir. Değil mi ki hayat, iyilik kötülük, varlık yokluk arasında tükenir gider; başka bir deyişle her şey insana dairdir. O halde her hayat bir romandır; yeter ki yazmasını bilelim...
Ali Rıza Aksın'ın "Kırmızı Fare" adlı anı romanını okuduğumda tam da bu duyguya kapıldım: "Neden yaşadıklarımızı yazmayız? En basit, en sırada hayat bile içinde esaslı bir roman taşır."
''Yok'' dedim, ''Sağ ol, sağ ol, benim var''
''Olsun sonra kullanırsın'' dedi titrek sesiyle.
''Peki'' dedim, ''Ver bir tane''
Uzattım parayı, sevindi. ''Mendil kalsın'' dedim, gücendi.
''Olmaz öyle şey, ben dilenci değilim''
''Peki'' dedim, ''Peki, kızma''
Aldım mendili elinden sordum: ''Adın ne senin?''
''Murat'' dedi, ''Murat ama arkadaşlar 'İnce', der zayıfım ya hani.''
''Annen, baban yok mu senin?''
''Bilmem, vardır herhalde. Hiç görmedim ki.''
''Peki nerede yaşıyorsun sen? '' dedim.
Ta ki yurt dışındaki eşim ve kızımla iletişim kurmak için oğlumun sayfasını kullanmaya başladığımdan beri. Şöyle oldu:
Bulutlardaydı gȍzlerin
Bugȕn hȕzȕn
Bir damla idi.
Dȕșmesin istedim,
Sanki sen damla
Sanki sen bulut gȍzlerimde.
Ellerini anlatmak istedim
Gȍkyȕzȕ ferahlıǧınca,
Rengi solmuș sulara,
Bȕyȕsȕ bozulmamıș
Masallarını okudum.
Bugȕn bir yel esti,
Serinceydi.
Ayak izlerini yȕklenmiști
Gece ikizi,
Yıldız soluǧuydu.
Yanıbașımdaydı
Gȍzlerimizin yașınca esti.
Savruldu yapraǧın kızılı
Gȍǧsȕnde șiirlerimiz…
O mu sonbahar
Yoksa seninle biz,
ikimiz…
Şimdi “Düş Ülke Kadınları” adlı ilk romanı okurla buluşuyor.
En çok da sahibini yitirmiș bir őykü...
Şiir bir bakɪma sahip çɪkmaktɪr sahipsiz ve sessiz gidenlere...
Çünkü yitse de bir őykünün insanɪ, duygularɪ asɪlɪ kalɪr bir yerlerde ve birilerinde...
Bu nedenle bazen șiir bir vefa borcudur dizelerde ődenen...
Sevda K.
