Sanıyorsun... Hep senden bahsederdik, o mahmur besteyi bitirdin mi? Bu arada seni ne kadar çok sevdiğimi şimdi anladım. Yalnızlık çok zormuş...
Kayboluyorum bu dünyadan. Hazin duygular beni titretiyor yalnız sokaklarında. Yine sensizliğime yanıyorum.
Diyorlar ki:
Bunların en yaygın olanlarından biri, Kürtlerin “var oluşlarını” şöyle anlatmaktadır: Günlerden bir gün, Hazreti Süleyman haremini genişletmek ister ve 500 gözüpek cinini yanına çağırarak onlara şu emri verir: “Güneşin battığı taraflara doğru uçacak ve bana çok uzaklarda bulunan Avrupa topraklarından, 500 biribirinden güzel bakireler getireceksiniz.” Hazreti Süleyman’ın bu emri üzerine cinler yola çıkarlar.
Kokladı, işte o anda kaç zamandır içinde bulunduğu amansız durumla yüzleşti. Kan kokuyordu, öğürdü, elleriyle bomboş midesini tuttu. Bir lokmacık bir şey yemiş olsaydı, hepsi dışarı çıkacaktı. Aç olmasına sevinsin mi üzülsün mü bilemedi.
El Kolektif Yayınları
Dr. Şivan (Sait Kırmızıtoprak), Kürtçe ve Türkçe olarak yazdığı “Kürt Millet Hareketleri ve Irak’ta Kürdistan İhtilali” kitabını 1970 yılında yazdı. Diğer kitaplarıyla birlikte bu kitabının da Türkiye’de yeterince bilinmemesi, kanımızca, ayrıca üzerinde düşünülmeye değer bir boyuttur. Hedef gözeten, anlam oluşturan, gelecek iddiası kuşanan her insanın gözünden kaçmayan bu noktayı şimdilik not etmekle yetinelim.
Erol’dan ortaokulun ne olduğunu, neler okuttuklarını öğreniyordum. Kafaya koymuştum, okuyacaktım. Zaten öğretmenim de giderken: “Daha büyük okullar var, sen mutlaka oku,” dememiş miydi bana? Gerçi fiilen hiçbir destek sağlamamıştı ama vasiyeti okumam yönünde yararlı olmuştu.
Damat ailenin yabancısı değildir. Gelinlerinin kardeşi... Mutludurlar, bir oğulları da olur ki mutlulukları daha da pekişir.
Pazarcık’ın bir köyünde oturan çiftin, ekilir biçilir arazisi olmadığından gelecekleri hakkında endişe duyarlar. Çaresiz, Türkiye’nin Avrupası, İstanbul’a giderler. Aslına bakarsanız, İstanbul onların hayatına çok önceden girmişti. Çünkü kızın abileri orada ticaretle uğraşırlar... Damat kayınlarının yanında iş bulup çalışmaya başlar.
Arkadaşlarım, “Matematiğin iyi, muhakkak liseye gitmelisin” dedilerse de aldırmadım. Diyeceksiniz ki; “babanız sizi okutmaz mıydı?” Okutmasına okuturdu kuşkusuz. O bizi nasıl düşünüyorsa biz de onu aynı oranda düşünmek zorundaydık.
Bitirdiğim ortaokul Gaziantep'in en iyi okuluydu. Mesela Fen Lisesi, sadece Gazi Ortaokulu'ndan öğrenci alırdı. Sınavdan sonra köyde sonucu beklemeye başladım. Gelen mektubu heyecanla açtım ki, kazanmışım. Ablam ve dayımın kızı da...
Ovada sonradan kurulmuş muhacir köyleri vardır. Türkmen köylerinin tepelere kurulmasının nedeni eskiden ovayı taşan nehir ve sel sularının basmasıymış. Babam köyün altında kalan ovanın “balkan” yani girilemez bitki örtüsü ile kaplı olduğunu anlatırdı.
Çocukluğumda ovanın sular altında kaldığına birkaç kez tanık oldum. Tarlalar, ağaçlar, üzüm asmaları çayın sularına kapılmış gidiyordu. Kuruçay’ın deli zamanlarıydı o zamanlar.
Bu arada artık unutulmaya yüz tutmuş, sevgi, dostluk, yardımseverlik duygularını hatırlatayım dedim.
Zaten bu duygular hepimizin içinde var, ama koşuşturmaktan, birbirimizle ilgilenecek vakit bulamıyoruz.
Bende dedim ki, ara sıra da olsa, insanlara yardım edelim, sevdiklerimize zaman ayıralım, sıkıntılı anlarımızda Allaha sığınıp ondan yardım bekleyelim, her ne olursa olsun Allahtan ümidimizi kesmeyelim.İyilik de yapıyorsak, kendimiz için, kötülük de yapıyorsak kendimiz için.
Dönüp dolaşıp bize geri dönecektir unutmayalım.
