Damat ailenin yabancısı değildir. Gelinlerinin kardeşi... Mutludurlar, bir oğulları da olur ki mutlulukları daha da pekişir.
Pazarcık’ın bir köyünde oturan çiftin, ekilir biçilir arazisi olmadığından gelecekleri hakkında endişe duyarlar. Çaresiz, Türkiye’nin Avrupası, İstanbul’a giderler. Aslına bakarsanız, İstanbul onların hayatına çok önceden girmişti. Çünkü kızın abileri orada ticaretle uğraşırlar... Damat kayınlarının yanında iş bulup çalışmaya başlar.
İlk başlarda her şey yolunda gidiyordu. Aynı apartmanda ikamet ediyorlardı. Apartman sahibi de tanıdık; Elbistanlı. Çok geçmeden kadının abisi oturduğu daireyi satın aldı. Kendiler de almaya niyetlenmişlerdi ki, patron (kayınço) iflasın eşiğine geldi. Damat işsiz kalabilirdi. Öyle de oldu. Her şeye sıfırdan başlamak zorunda kaldılar. İş başa düşmüştü artık. Adam, apartmanın altındaki konfeksiyon atölyesinden iş alıyor, içine düştüğü durumdan kurtulmak için elinden geleni yapıyordu. Tam bu esnada bir de kızları oldu. Hayatla cebelleşirlerken zamanın nasıl geçtiğini bilemediler. Oğulları liseye, kızları ilkokula gidiyordu. Gelinin abileri, sıfırı tüketmiş, Avrupa'ya kapağı atmışlardı bile... Çalışmış, ev, araba sahibi olmuşlardı.
Çocuklar büyümüş, geçim zorlaşmıştı. İndirdiler, kaldırdılar, onlar da gitmeye karar verdiler. Borç harç hazırlıklarını tamamladılar. Hısım akrabayla vedalaşıp umuda doğru uçtular.
Önce Fransa’ya gittiler. Damadın erkek kardeşi orada ikamet ediyordu çünkü. Bir süre orada kaldılar. Fakat yolculuk bitmemişti, hayallerindeki ülke iki saat ötede gülümsüyordu kendilerine... Damadın kardeşi kalmalarını istemişse de dinlemezler. Amca, "yeğenimi bırakın, düzeninizi kurun, o zaman götürün" der. Ona da "yok" derler, "Dört kişiydik, dört kişi olarak kalacağız!"
Oradan başka bir ülkeye... Bir süre bir tanıdıkta kalırlar. Çünkü şebeke geçiş yapacakları anı kollamakta. Nihayet haber gelir: "Hazır olun!" Bu defa yolculuk bir tırın konteynerinde sürer. Oğul itiraz eder: "Anne binmeyelim, bu sandıkta ölürüz!" Dinlemezler. Bir aile daha vardır; karı koca, iki oğlan. Onlar da Kürt, hem de Elbistanlı. Hoş beş akraba çıkarlar. Bir de yabancı uyruklular...
Tırın konteynerine gizlice bindirilirler. Yol kısadır, sadece su alırlar. Kapı mühürlenir ve bir daha açılmaz. Tır yükünü gemiye devreder. Yarım saatlik yol uzar da uzar. Bir, bir buçuk, iki saat... "Bir terslik vardır ama ne?" Bir şey de yapamazlar. İşin aslı; başka bir ülkenin tırına alınmışlardır. Gecikme ondandır. Yolcular yaşamla ölüm arasında gider, gelirler. Fenalaşmalar, kusmalar, boğulmalar... Anne çocuklarına sürekli su içirir. Sudaki oksijenin onları kurtaracağını düşünür. Erkekler konteynere vurarak, bağırır, çağırırlar. Şoför çok sonra şüphelenir ve durur. Konteynerde bir şeyler olduğunu anlar ama açmaya cesaret edemez. Öylecene bırakıp kaçar. İçerdeyse durum vahimdir; kimi sağ, kimi ölü, kimi baygın...
Kaç saat geçer bilinmez. Gelinin abileri, durumdan şüphelenip, ülkelerinin yetkililerini bilgilendirirler. Tır, uzun bir araştırmadan sonra başka bir ülkede terk edilmiş olarak bulunur. Tırın kapısı açılır ki bu ne? Herkes baygın, herkes ölü... Ambulanslar, hastaneler, polisler...
Elbistanlı iki aileden sadece iki kişi kalır hayatta. Hikâyesini anlattığımız aileden anne, sonradan tanıştıkları ailedense baba... Dördü çocuk, iki yetişkin, daha iyi bir gelecek uğruna sonsuza uğurlanmıştır. Umut, felakete dönüşmüştür.
25. 09,2014
ÇAKIL TAŞI…
