Sizinle pek karşılaşmadık. Yüz yüze görüşmüşlüğümüz olmadı, belleğim beni yanıltmıyorsa…
Belleğimde size ilişkin en net anı, bundan birkaç yıl öncesine ait. Bir 1 Mayıs arifesi. Taksim yine yasaklı. Meydana ulaşabilmek, ya da en azından zorlayabilmek için bir önceki gece Beşiktaş’ta bir otelde kalmıştık. Siz de aynı oteldeymişsiniz; sabah Barbaros Bulvarı’nda etrafımızı saran polislerle itişip kakışırken göz göze gelmiş, selamlaşmıştık.
Hiçbir zaman bulamayacağınız mezarlar kazdım
İçlerine hayatımı gömdüğüm
Oysa adlarımız vardı bizim
Daha içten, daha derin ve daha gerçek
O adlar ki kanımdır benim senin için ise toz.”[1]
İlk iki kitabında olduğu gibi kısa sürede çok kazanmayı hedefleyenleri, müşterisine evine gelmiş bir konuk gibi davranmayan müesseseleri ve derdi popülerlik olanları eleyip sadece dürüstçe işini yapmaya uğraşan lokantaları anlatıyor Altın.
Kalanları korumak için...
Damat ailenin yabancısı değildir. Gelinlerinin kardeşi... Mutludurlar, bir oğulları da olur ki mutlulukları daha da pekişir.
Pazarcık’ın bir köyünde oturan çiftin, ekilir biçilir arazisi olmadığından gelecekleri hakkında endişe duyarlar. Çaresiz, Türkiye’nin Avrupası, İstanbul’a giderler. Aslına bakarsanız, İstanbul onların hayatına çok önceden girmişti. Çünkü kızın abileri orada ticaretle uğraşırlar... Damat kayınlarının yanında iş bulup çalışmaya başlar.
Öyle olmasa bu kadar ince eleyip sık dokumaya lüzum görmez; vakit gece yarısını geçmişti, derdim.
Sonrası malumunuz çöküş ve geriye dönüş seferleri başlıyordu. İstanbul’un fethinde de köylülere söz verilmesine rağmen şehir alındıktan sonra hiçbir köylü şehre sokulmamış geriye memleketlerine davul zurnayla yollanmıştı. Bin yıllık bir krallık otoritesini yıkan mavi gözlü adam 1923’ten sonra İstanbul’un kapılarını köylülere açmıştı. Yüzlerce yıldır İstanbul hayaliyle yanıp tutuşan köylüler nihayet yola çıkıyordu. Yine padişahlık dönemlerinde olduğu gibi bir yolculuk başlıyordu. Ama bu defa ellerinde herhangi bir kılıç ya da balta yoktu.
Sıkıntılıydı yine ortada bir şey yokken. Sonra perdeyi araladı gri bir gökyüzü, kara bulutlar doğuya yüz tutmuştular, uzaklara şimşek çakıyordu. Gök gürlemesiyle şehir uyanmıştı. Sokakta bir koşuşturmaca... Islanmamak için koşarsın hani ya! Sonrası malum… Bir kadın elinde küçük siyah bir poşet ve diğer elinde bir çocukla hızlıca uzaklaştı. Uzaklara yine şimşek çakmıştı, tüm şehir o an aydınlatmıştı. Nefesindeki buharla penceresinin camı buğulanmıştı.
12 Eylül askeri darbesi daha yeni yeni insanlara huzur, güven ortamını sağlamış olacaktı ki, seyyar satıcılar dahi insanlar mutlu sayılırdı. Çorap, pantolon satanlar bir yana, şerbetçiler, ayrancılar hep bir ağızdan haykırıyordu. Kaset satanların tezgâhında hoparlörden bağıran arabesk sanatçıları da bu orkestrada başroldeydi.
Acının ve ölümün kucağındaki İstanbul ona sığınmış aşk çocuklarıyla beraber yitirdiği erdemini geri ister. Bu aşk çocukları sürekli ezber bozarlar. Sevdikleri için o kim? demezler de, o ben, derler, üstüne basa basa.
