Orta şekerli kahvesini yudumlarken, akıllı telefonunun not defteri uygulamasını açtı ve kafasından geçen dizeleri yazmaya başladı.
*
‘’Kapınıza gök maviler/ Sarışın günler/ Bırakmak isterdim /Lakin vakit kış/Hava tenha/ Hayat pusuda /Ve ben dişil bir acının/ Rahminde / Sancılı bir tohumum…’’
*
Onca yoksunluğa ve acılara karşın kin gütmeyi de bilmiyorlardı.
Önce ses vardı, sonra renkler ve sonsuz evren. Bir sır gibi duran tarihin içinden topluyorum Mezra Botan acılarımı. “İkra!” demedi bize Cebrail. Biz Tanrı’nın üvey evlatları, masallarımız korku, ezgilerimiz ağıt olmaktan çıkmazken binlerce yıldır anamızın diline tutunuyoruz.
Artık ne soğuk engeli tanırlar ne yağmur ne çamur. Kirlenmenin olmadığı zamanlardır. Ne çelme takmayı düşünürler başkalarına ne de kıskançlık gibi ilkel duygu yanaşabilir yanlarına. Yıl, 1977 ve palabıyıklarını bura bura, göğsünü gere gere Hamza Güler başkanlığında... Rakıyı bile bir başına içen; Kâmil Yalnız. Futbolun içinden gelip onun inceliklerini içselleştirmiş, mütevazi bir Horasanlı olan Mehdi Horasanlı.
İçinden bir demet papatya çıkacak
Dağlar şimdi gelincik açmış
Kırmızı kırmızı kokacak.
Ben göçünü almışım bu dünyanın
Sepetimde mor sümbüller
Sepetimde,
Nisanda öten serçe yavruları.
Rengârenk şimdi Nif Dağı
Eteğinde oynar kuzular
Çağlalar yeşil olmuştur
Kirazlar yeni gelin entarisi.
Ben göçünü almışım bu devranın
Analar aş bekler
Babalar iş.
Bozkırı beklemez burda bahar
Biner bir cemrenin sırtına
Düşer havaya, karaya, suya.
Meşk eder yedi düvelle
Bahar bu ya,
Kısa bir zaman sonra kendisinden bir elektronik posta aldım: Fotoğraflarla ilgili bir yazı beklediğini bildiriyordu. Yani “Umudun Çocukları”nı yazmamı istiyordu benden.
Erdal Çağlar ile ne yüz yüze ne de telefon ile bir görüşmemiz olmuştu. Kendisiyle değerli yazın emekçimiz Kemal Yalçın aracılığıyla sanal alemde tanışıyoruz yalnızca.
Tabii ki yazar olmadığım için ilk başta pek sıcak bakmadım bu öneriye... Sonra fotoğraflara yeniden bakınca, “Hadi al bakayım defteri kalemi eline Sabri!” dedim kendi kendime.
Bulgaristan’ın yoksul bir köyünden kalkıp iki dilim ekmek bulmak umuduyla Almanya‘ya gelmişlerdi. Gençlik Dairesi beni aile için görevlendirdiğinde, Almanya en soğuk günlerini yaşıyordu. Kar, kış kıyamet zamanlarıydı ve ülkenin hemen hemen tamamı buza kesmişti.
