İşte yine bir Cuma, Şubatın ortası, evvelsi gün Ankara’da vahim bir terör olayı yaşadık. Yükselen simsiyah dumanlar Ankara'nın her tarafından görülüyor… İnönü Bulvarı'nı Dikmen Caddesi'ne bağlayan Merasim Sokak'ta askeri servis araçlarının geçişi sırasında patlama meydana geldi. Saldırıda 28 kişi yaşamını yitirdi, 61 kişi yaralandı diye alt yazı geçiyor TV’lerde.
Bu vesile ile ölen yurttaşlarımıza başsağlığı, ailelerine taziye ve sabır, yaralılarımıza geçmiş olsun, acil şifalar dilerim.
İşte sevdiklerim, işte kızdıklarım, işte kırmızılarım, işte yıldızlarım ya da menekşelerim, işte… İşte hayatım, işte sen, işte kahkahalarım, işte üzüntülerim, gözyaşlarım, işte haftayı, hepsini birden yaşadım. İşte, işte yapılan sabah dedikodusu. İşte ben ve işte haberler... Bu, hafta belki beklediğimiz barış dolu, sevgi dolu güzel haberler gelmedi, çok, çok üzüldük, biraz buruklaştık.
Bu hafta, ülkemin Güney Doğu’sundan gelen ölüm haberleri, Ortadoğu’da sınırımızda yaşanan savaş, top atışları,
İçeride birbirine güvenmeyen, insanlar topluluğu, Görevini kötüye kullanan, beceriksiz, yetersiz, korkak kurul üyeleri, bürokratlar ve sivil toplum örgütleri…
Görevini tam istenilen düzeyde yapamayan sendikalar, üniversiteler, siyasi partiler yani kısaca ne ülkemde ne de bulunduğumuz coğrafyada mükemmel giden olumlu bir gündem olmayınca bende sizin gibi bir vatandaş olarak içim şişti ve beynim zonkluyor, gözlerim karardı.
Ama zaman, zaman küçükte olsa arkadaşımın, yakınlarımın, mutlu haberi geçici de olsa beni tüm sıkıntılarımdan uzaklaştırdı ve kendimi inanılmaz mutlu hissettim… Umarım hayırlısı ile tüm anne ve babalar sağlıklarıyla ilgili, huzurlu, mutlu, barış sevgi dolu haberleri alır ve bizlerle de paylaşırlar…
Ayrıca ne istiyorum biliyor musunuz? Sizlere anlatmadan geçemeyeceğim:
Paraşütle batan güneşe karşı atlamak istiyorum, Evet, yanlış duymadınız! Kalbimin yerinden çıkacakmış gibi sevincimden dolayı fırlamasını… Avazım çıktığı kadar bağırıp yüz kaslarımın gerilmesini ve biraz olsun nefesimin açılmasını istiyorum... Artık mümkün mü?
Peki ya bir balonla yaşadığınız şehri gün batımında izlemek nasıl olurdu acaba? Sanırım bu da mümkün değil... O zaman bizde mümkün olan bir ödevi yapmaya çalışalım:
Bu hafta sonuna girmeden önce sizlere ve kendime de ödev, -bizler öğrenci miyiz demeyin,- bir dinleyin, kıştan kalma bu sıcak bahar gibi şubat ayının son günlerin tadını çıkarın, yağmurda ya da kar yağıyorsa pencerenin kenarında oturup "işte"lerinizi düşünün... Sonra sokaklara çıkın, zamanın akışını düşünün, insanların yüzüne bakıp hikâyelerini anlamaya çalışın, ama rahatsız etmeyin onları... Benim sizleri rahatsız etmediğim gibi.
Ve uzaktaki bir dostunuza ya da arkadaşlarınıza da bir kart atmayı ihmal etmeyiniz….
Ya da selam göndermeyi... Keyifli hafta sonları... Kucak dolusu sevgiler...
Saygılarımla…
