Devrim yolcusu
Dağların kartalı
Gökyüzünden süzülen
Önder İbrahim’in gür sesi
Akşamın güneşi kızıllığını
Düzlüklere, tepelere çalarken
Yüreğinde iffet, namusu, onur; Munzur’un vadisi
Tüm Dersim koynunda, korku sardı şu bozuk düzeni
Demir kanatlı
Bronz gagalı
Kayaların, yamaçların
Kandil’in soylu kartal’ı
Gün batımına kalmadan
İndi kışlalara, tabyalara, mevzilere
Pençelerini geçirdi, leş yiyen akbabaların beynine
Bakmayın onun yaşına, başına; o çoktandır bu savaşta
Gönül vermiş barışa, sevgi dokuyor halkların kardeşliğine
Kartalımız yürekli
Özgürlüğe sevdalı
Yürüdüğü kızıl yol
Dünya’yı aydınlatıyor
Gökteki ay gibi güneş gibi; Mahir, Ulaş, Deniz, Mahsun gibi
Kayadan kayalara uçan
Derelere, yamaçlara inen
Sınıf kavgasın verirken asla yenilmeyen
Halk devrimine gönül verenler misali, o ölümsüz bir kahraman
Yüce dağın kartalı
Gecelerin mehtabı
Gerçeğin ardına düşmüş
Ne huyundan ne soyundandır
Doğruluğu halk yolundan almış
Haram yoktur midesinde, şu yoz düzene zalimlere kini var
Koynunda beslediği sevgidir, dilinden düşmeyen devrimdir
Dağların kartalı
Gökyüzün güneşi
Çobanoğlu cüce kalmaz
İnanmıyorum güdük olmaz
Yolun benim yolum olsun, davan davam olsun
Öldüğüne inanmam ben, asla sözümden caymam
Onuruma, şerefime çıkarımı öne almam, halkları satmam ben
Mehmet Çobanoğlu
22.09.2013 / İst
