Daracık, tarihi Birgi sokaklarında gezerken rastladım Nazire neneye.
Önündeki çalı çırpı yığınından aldığı incecik dalları büyük bir gayretle kesmeye çalışıyordu.
Kestiği dallardan oluşan yığından anlaşılacağı üzere sabahtan beri aynı işle meşgul olduğu ortadaydı.
Yaşından umulmayacak canlılıkla indiriyordu elindeki tarhayı dallı budaklı dut dallarına.
Belki bir kuşun ayak izine belki bir yağmur damlasının parıltısına dokunuyordu keskin çeliğin ışıltısı.
Bir süre karşısında durup öylece baktım, bir anıt gibi duran karşımdaki canlı tarihe.
Sonra yanına yaklaştım,kolay gelsin nene, dedim.
Işıltılı yüzünü kaldırdı. Sohbeti ilerletmek için, kaç yaşındasın,diye sorunca 93 yaşında olduğunu söyledi.
Bozdağ’ın köylerindenmiş, kar içindeymiş köyü. O yüzden torunları zorla indirmiş düze, Birgi’ye.
Başını kaldırıp özlemle işaret etti köyün olduğu zirveleri.
Odunları da eğer yaşarsa gelecek kış yakacakmış.Yaş geçti belki gelecek kışı göremem, der gibi ikircikli baktı gözlerime.
Elimi, Nazire nenenin omuzuna usulca koydum. Ondaki yaşama sevincine ve inadına hayran kalmıştım.
Daha nice kışlar, baharlar geçireceksin, dedim.
Ağzımdan çıkan sözcükler hem kendime hem de ona moral olmuştu.
Yolu yürüyüp ana caddeye çıktığımda karlı başıyla Bozdağ karşımdaydı.
