ÖYKÜLER

Yorgun Kokular

Yorgun kokusunu…
***
Elektronikçiyim ben.
Nereden bakılsa elli yılı aşkın bir süredir bu işle meşgulüm.
“Doktor” diyorlar bana.
Oysa hekimlik eşim ise elektronik de metresim…
Yani kara trenlerden sonraki bir diğer sevdam…
Birkaç gündür, evvelki pazar satın aldığım çok ama çok eskilerden kalma, bir “Grundıg-TK-20”yi yeniden hayata döndürmeye çalışıyorum.
Amacım eski cihaz koleksiyonuma bu nadide parçayı katmak.
***
Koku en ilkel ama bir o kadar da güçlü bir hafızaya sahiptir.

Eski Demirler Alırım

(...)
Şimdi dönüp bakınca çocukluğuma, o yaşta ne çok şeyler öğrettiğini düşünüyorum Kemer istasyonunun bana…
Hatta rayların çelikten, tekerleklerin ise demirden yapıldığını, aksi halde birbirlerini tutamayacaklarını, lokomotifin olduğu yerde patinaj yapacağına kadar pek çok şeyi biliyordum daha o vakitler.
Belki de hayatımı ileride kazanacağım fen bilimlerine olan düşkünlüğümün kaynağı buralardaydı.
Ama o yaşlarda bir işe yaramayan bilgilerdi bunlar.
***

’’pasaklı kontes’’ tamer dursun

hava daha tam aydınlanmadığından önce o kocaman gözleri, sonra dikkat edince de hırpani kıyafetler içinde, elleri yüzü kir ve yara bere içinde bir kadın gördüm. hiç hareket etmeden ağzımda dolandırdığım lokmaya bakıyordu. o baktıkça ağzımdaki lokma büyüyordu sanki. yerimden kalktım, yanına gittim. şaşırdı. ona vuracağımdan korkup elleriyle yüzünü kapattı. yavaşça elini tuttum. bu kez de ellerimize bakıyordu. gülümsedim ve içeriye getirdim.

Balkon Çiçeklerim Beraat Etti

“Neymiş efendim çiçeklerimin saksılarını balkondan görünmeyecek şekilde iç tarafa asacakmışım, güvenlik açısından dolayı çiçeklerimin balkondan dışarı sarkması da görünmesi de kabul edilemezmiş!” Bunu bana söyleyince şaşırıp kaldım. Aklım almadı. “Hayır, saksılarım çok güvenli. Hiçbir şekilde düşmezler. İsterseniz gelip bakın.” dedim. Ama o beni hiç dinlemeden sesini yükseltiyor, bozuk İtalyanca aksanlı Fransızcası ile balkonumdaki saksıları kaldırmamı emredip duruyor haftalardır.

Annemin örgüleri

Gaz lambasının ölgün ışığında çocuk ağlamaları yükselir. Çocuk annesinin paçalarına sarılıp ağlar. Bilir açtır. Diğeri kucağında, döşüne bastırır. Bir de üstüne gebedir annem. Adam yok, dağda. Şeker yok, torbada yok. Ekmek, iki gündür bitmiş. Katık, yok. Mutfak iki tabak, bir tas, bir testi. Tam takır. Yer demir gök bakır.* Açtır. Açtır çocuklar. Gözü yollarda geldi gelecek kocası. Gelmez. Özler. Bir gelir kocası, iki gelmez.

Bir Yarım

Necmettin Yalçınkaya kullanıcısının resmi

Telefonum çaldı. Rıza abi arıyordu. “Bir şebeke buldum. Benim oğlanı adrese teslim ettiler. Anlayacağın çok sağlamlar. Kontörüm bitmek üzere, Pasaport Vapur İskelesi’nin oradayım, gel.”
O heyecanla otobüse bindim. Konak’ta indim. Oradan da Pasaport Vapur İskelesi’ne kadar yürüdüm. Rıza abi bir tabureye oturmuş, keyifle çayını yudumluyordu. Beni görünce, garsona el etti. Bir çay işareti yaptı. Boş bir tabureyi ayağıyla altıma itti. Oturdum. Çaydan sonra, bir iş hanının üçüncü katına asansörle çıktık. Bölmelere ayrılmış bir büroya girdik. Selamlaştık.

ANASAYFA

GÜNCEL

Makale

ANILAR

ÖYKÜ

ŞİİR

SÖYLEŞİ

KİTAP TANITIMI

Yazarlar

Bloglar

Arama formu

ÖYKÜLER

Yorgun Kokular

Eski Demirler Alırım

’’pasaklı kontes’’ tamer dursun

Balkon Çiçeklerim Beraat Etti

Annemin örgüleri

Bir Yarım

Sayfalar

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar

Arama formu

Arama formu

Buradasınız

ÖYKÜLER

Sayfalar

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar