Genç kadının eşi, devlet memurluğu sınavını kazanmış ve tayini İzmir'e çıkmıştı. Önce kocası gitti. Ev bulup kiraladı ve birkaç hafta sonra evini taşımak üzere tekrar memleketine döndü. Eşyaları bir kamyona yükleyip gönderdiler, kendileri de otobüsle İzmir'e doğru yola koyuldular.
Cıvıl cıvıldı sınıf. Kızlar, ayrı oturur, ayrı takılırlardı. Her birimizin gözüne kestirdiği, ‘’Benimdir’’ dediği biri vardı ki, benimkisi Elif’ti. Tatlı mı tatlıydı. O da bunu anlamış olmalı ki, elini çukurca açar, kardeşlerimden fazlasıyla aşırdığım, üzüm ve fıstıklarımdan az sızdırmazdı. Hangi kızın hangi oğlana ait olduğunu bilir, ona göre davranırdık. Tartıştığımız da olurdu ama bundan kızın bile haberi olmazdı.
Bu uzun boylu, iri yapılı kadını nereden tanıdığım aklıma gelmiyordu, çıkaramıyordum. Soruyu tekrarladı: "Sizi bir yerden tanıyorum fakat çıkaramadım." Zihnimde aniden bir ışık yanar gibi oldu ve ağzımdan çıkmış bulundu: "Apo sen misin?" Gülümsedi bu kocaman gülüşü ve simsiyah gözleri unutmam mümkün değildi aslında.
O hep farklıydı diğerlerinden. Çalıştığım atölyeye ilk geldiğinde annesinin elini sıkı sıkı tutan ürkek bir çocuktu.
Kendine bir eş seçmiş olması bile bir mucize.
Demek ki dış görünüşe aldırmayan, onun ruhunda bir takım güzellikler gören bir eş adayı buldu kendine.
Asıl olan da budur zaten. Ruhun güzelliğidir. Ama göremez çoğu kimse. Dış görünüşüne göre değerlendirir karşısındakini. Hele de bazı çevreler giydiği kıyafetin markasına bakarak değerlendirir karşısındakini. Evinin eşyasına bakarak değerlendirenler de gördüm.
Bazısı da pis ya da temiz oluşuna göre değerlendirir karşısındakini.
Bazısı da eğitimine göre davranır.
Kendi kızı da mutlu değildi eşiyle. Sık sık gelip, "Ben daha fazla dayanamayacağım bu duruma. Anne ben boşanacağım Ayhan'dan. Ayhan istemiyor boşanmamızı" diyordu.
Kadıncağız üzüntüsünden kahroluyordu. "Kızım boşanıp da ne yapacaksın? Buraya gelsen babanın kahrını çekebilecek misin? Ayhan babandan daha iyidir. Kusursuz kimse yoktur evladım. Sabret. Kocandır. Bak evladın var." deyip kızını ikna edip kocasının evine tekrar yolluyordu.
Kim bilir belki de kitap okumanın yasak olduğu o yetmişli yıllarda, okumak ona daha cazip geliyor da olabilirdi. Haksızlık etmemek lazım, dayısının evinde yaşayan Küçük kız, dayısının da gece geç saatlere kadar gazetelerini okumayı bitirmeden uyumamasından etkilenmiş de olabilirdi.
