II) BAŞKALDIRI HAKİKÂTİ
II.1) GEZİ/ HAZİRAN MÜCADELESİ
III) İTİRAZIN ÖZELLİĞİ
III.1) NEYDİ, NASIL YORUMLANDI?
III.2) MUHTELİF ZIRVALAR
IV) “ORTA SINIF” MI?
IV.1) GENÇLİK İLE KADINLAR
IV.2) SANATÇI(LAR) VE DURAN(LAR)
V) KÜRTLER VE BDP’NİN TAVRI
“Gezi”(/Haziran), “isyan”, “direniş”, “hareket” gibi betimlemelerle anlamlandırılmaya çalışılan toplumsal bir sarsıntıydı, “milat”tı.
W. Shakespeare’in ‘Macbeth’indeki, “En büyük acılar, kaygılara döndü, ölüm çanları kimin için çalıyor soran yok. Doğru insanların ömrü tükeniyor. Başına takılan çiçeklerden daha çabuk. Hasta olmadan ölüveriyor insanlar,” satırlarıyla betimlenmesi mümkün olan bugünün Türkiye’sinden söz etmek kolay değil…
Çünkü N. G. Çernişevski’nin, ‘Prolog’unda, “Zavallı bir ulus; tepeden tırnağa köleler ulusu; hepsi köle” sözlerini çağrıştıran bugüne ilişkin olarak; Ulvi Arı’nın, “Türkiye’de en çok icra edilen sanat mimdir. Çünkü kimse konuşmuyor,” demesi boşuna değildir! Her neyse…
Ekte de sunduğumuz küçük bir kitap boyutundaki bu versiyonu pdf olarak şu adresten de indirmek mümkündür:
https://drive.google.com/file/
14 Temmuz 2014 Pazartesi
Demir Küçükaydın
Tanıdık gözlere rastlıyoruz, bulutları dağılmış parlak bir gökyüzüne benzeyen gözlere.
Yüzlerini bezlerle maskelemişler çünkü.
Adresimizi sakladığımız günleri anımsıyoruz.
Arkada bıraktıklarımızın endişeleri bile bizi ısıtırdı çünkü o illegal zamanlarda.
Ellerinde yüreğe benzeyen bir şeyler var. Tutup fırlatacaklar caddenin ortasına.
"Örgütlü halk yenilmez" pankartı heyecanlandırıyor en çok beni.
Ve en çok direnen, polisin soluğunu kesen, hırçınlaştıran bu pankartın arkasında duranlar oluyor.
Püskürtüp son icat silahlarınızı
Alnınızın ortasına yazdık sokakta
“İnsanız” diye adımızı
Siz “ölüm “dediniz
Önce ağaçlara
Sonra kuşlara
Biz “olmaz” dedik
“Kutsaldır yaşam hakkı onlara da”
Birlikte direndik
Biz, ağaçlar, kuşlar, börtü böcek
Bu zaferi ders olsun diye
Tarih her zaman önünüze sürecek…
Nazım Sılacı'nın "Asılı Kalan Hayatlar" kitabından sonra ikinci Kitabı Sinop'tan Gezi'ye Sesli İtiraz adli kitabı tüm kitapçılarda
Nesim Amca gecen yıl Kayseri' den getirildi merkezimize. Yaşı atmışı biraz geçmiş, eli yüzü oldukça düzgün bir polis emeklisi. Seksen döneminde Anadolu'nun birçok karakolunda görev yapmış ve görevini bir yaşam biçimi haline getirmiş bir adam. Sesinde her zaman bir öfke var. Kısa cümleler kuran ve onları yüksek sesle söyleyen biri ayrıca. Görev yaptığı her bölgede namı hemen yayılmış.
Ah be zaman, nasıl geçiyorsun bu karanlık tünelinden, dokunuyor musun göğe, yerlere bakıyor musun? Rüzgâr gökyüzünde gaz ve duman gezdiriyor, çocuk kokuları annelerine erişmeden barut kokularına karışıyor. Yeryüzü kan revan. Farkında mısın ey zaman; yoksa her şey istediğin gibi midir, yani bu mudur?
Bu defa plansız kurgulayacağım cümlelerimi, kelimelerim hırsımdan ve hıncımdan geldiği gibi kalacak, düzeltişiz, kuralsız, imlasız… İncinmemiş bir kelime var mıdır? Hangi cümleye dokunsam dilim kesiliyor.
Evden çıkmak istemeyen kararsız genç erkek, “Nereye, tabakhaneye mi yetişeceğiz?”
“Yok, yok Taksim’e… Gezi Parkına”
“Evde oturalım aşkım, film izleriz”
Genç kız bakışlarını genç erkeğin üzerine dikti;
“Başka zaman oturur film izleriz. Şimdi sırası değil” dedi ve ekledi. “Aşkım, hani Gezi Parkında kocaman bir ağaç vardı ya”
“Evet, vardı, ne olmuş o ağaca? Diye sözünü kesti genç kızın. “Yoksa yıldırım mı düştü üzerine?”
“Yıldırım düşse iyi... Daha beteri oldu/oluyor.”
“Aşkım neler oluyor! Söyle de meraktan çıldırtma insanı”
