Hıdır Karakuş ağ günlüğü

şahinim;

yüce dağ başında uçan şahinim
pervane dönerim zulüm üstüne
alları giymişim halaya durmuşum
elimde mendilim halay başıyım

ahu gözlerimde yaş göremezsin
zılgıtlar duyarsın dinlersen beni
şahinin avazı sesimde yankır
kartal penşesinde çalım atarım

filintamı çekmişim mavzer eşine
okumu çekmişim yayım gerili
hıncım taşı delen sihirli mızrak
bilincime deli öfkemi katmışım

civanım.çatal yürekli deli kanlım
alnındaki kurşun yarasını
kahpe pusulardan mı aldın?
yoksa seni terk eden yoldaşlarının ihanetimi?
sevdasına yandığın dağlarına ulaşamadın mı?
söyle: seni kim oyaladı buralarda.

uzaklardan gelirim,yolum uzun
yorgunum,dinlenemiyorum
yaşamak kavgası aman vermez
düşman tepemde,ardımda
her gün bir kayıp veririm
canımdan,can evimden
ben yaşıyorum işte
düşe kalka

uzaklardan gelirim yüküm ağır
dayanmaya yemin etmişim
namusum,vicdanım izin vermez
pes edemem,vazgeçemem
daha yeni yarıladık yolu
yarı yoldan dönemem

coş deli gönül çoş 
engel tanıma
gah yeraltından volkan gibi yürü
gah bulutlar üzerinden rüzgar gibi es
setleri,statükoları yık
ayrıcalıkları ayaklar altına al
kutsal olana saldır
düşmanın çok dostun az olsun.
varsın şeytan taşlayıcılar seni taşlasın
bir efendinin buyruğuyla taş atanlar
sıraya dizilsinler.
bu dünyada insanca yaşadım diyebilmek için
bunu göze almalısın.
coş deli gönül
insanca yaşadım diye bilmek için
ter temiz alnında yara izleri olsun

sen en parlak yıldızımdın,
binlerce yıllık uzaktan sana bakardım
denizlerin mas mavi,suların duruydu
yıkanmaya,arınmaya geldim,
sen yoksun.
gözlerimi kamaştıran yıldızım
ta uzaklardan hayran olduğum
saman yolunda hayalini kurduğum,
binlerce meteorla çarpıştım
yara bere içinde geldim
sen yoksun.
karı delip açan çiçekleri gördüm
fırtınaya direnen dağ ardıçlarını
kayaları oyan hırçın ırmaklarını
vadiler yaratan coşkulu derelerini
bir yanı çiçek açmış bahar