karanlığı uzaklaştıramaz;
bunu ancak ışık yapabilir.”[2]
Dostlar, sevgili hekimler, sizleri sevgi ve saygı ile selamlıyorum.
Biliyorum, bu “selam” sakıncalı! Bir selamın bile, ülkedeki yarılmaya denk düştüğü, “tehlikeli” addedildiği günlerden geçiyoruz ne yazık ki…
Geçtiğimiz günlerde Türkiye’nin Afrin’e düzenlediği askerî harekâta karşı, hekim ve aydın sorumluluğunuza sahip çıkan bir bildiri yayınladınız.
II. AYRIM: AKTÖRLER
II.1) RUSYA İLE İRAN VE SOÇİ
III. AYRIM: SURİYE HÂLİ
IV. AYRIM: AFRİN MESELESİ, ERDOĞAN VE ABD
IV.1) AFRİN MESELESİ VE İHTİMALLER
IV.2) T.“C” VE ABD İLİŞKİLERİ
V. AYRIM: YPG, ABD VE ÖTESİ
V.1) ABD İLE YPG/ PYD
VI. AYRIM: NE (Mİ) OLACAK? HAKSIZ SAVAŞ ‘HAYIR’!
VI.1) GELECEK(SİZLİK) Mİ?
VI.2) SAVAŞA KARŞI TUTUM(UMUZ)
ya herkes gibi olmayı
ya da farklılıklarını erdeme
dönüştürmeyi seçmen gerekir.”[2]
Haydi, söze “Onunla” başlayalım. Burada bizi buluşturma olanağını sağlayan kişi… Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan…
ve haksızlık doğuruyor.”[1]
“Ortadoğu dünyası romantizmle veya buluğ çağı bebesinin kinciliğiyle yanaşılacak bir saha değil. Çünkü bilsek de bilmesek de; istesek de istemesek de Ortadoğu’dayız,”[2] notunun “es” geçilmesi mümkün olmayan koordinatlarda ve TÜSİAD Yüksek İstişare Konseyi Başkanı Tuncay Özilhan’ın bile, “Liberal demokrasi, hukuk devleti ve piyasa ekonomisinin tüm dünyaya barış ve refah getireceği beklentisinin boş çıktığını itiraf etmek durumundayız,”[3] demek zorunda kaldığı küresel tabloda…
ne de özü. Onlar yoktur;
hiçliktirler.” [2]
AKP’li yazar Ömer Turan geçenlerde şöyle bir dizi tweet atmıştı:
ve yanan gözlerimizle durduk
bu dünyanın üzerinde.”[2]
Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği 1991’de lağvedildi… Yeryüzünün ilk işçi devleti, böylelikle, görkemli kuruluşundan 74 yıl sonra, kapitalizm karşısında likide oldu.
Hani Nâzım der ya: “Yenildiler./ Yenenler, yenilenlerin/ dikişsiz, ak gömleğinde sildiler/ kılıçlarının kanını…”
kazananlar ve kaybedenler olmaya devam edecektir;
özellikle de acımasız arz ve talep yasalarına
tabi olacak olan emek alanında.”[2]
Kadınlığa dair bilincimiz 1960-1970’li yıllarda sosyalist hareket içinde biçimlenmişti. O zamanlar, kadınların kapitalizm koşullarında işgücü açığının doğduğu dönemlerde istihdam alanına çekilen; kriz koşullarında ise ilk önce kapı dışarı edilen, bir çeşit “yedek sanayi ordusu” görevini gördüğü, bizler için bir kaziye idi.
Bir o renksiz, o yalnız, o sürgün medüzalar
Aşar söylediklerimizi çeker gideriz.
Ülkemiz, toprağımız, her şeyimiz”[2]
33. yıl dedim, ama tabii -Zapatistalara ilişkin pek çok söz gibi- bu da nereden baktığınıza bağlı, arızî bir söylem.
Yoksa “başlangıç”ı başka birçok tarihe taşımak mümkün.
Başlangıç?
Onu yitirmemizin ardından, yaşadıklarına ilişkin bir haberde, “Film Senaryosu Gibi Bir Hayat” betimlenmesi dillendirilmişti.
Çukurova’lı devrimcinin yaşadıklarına dair bu saptama bile yetersizdir…
Mahir ve yoldaşları ile eylemlere katılan… 12 Mart Muhtırası sonrası hakkında idam cezası talep edilen, af yasası ile cezası 30 yıla düşürülen… İnfaz hükümleri ile ömrünün 14 yılını zindanlarda geçiren O’ydu…
THKP-C’li Oktay Etiman’dı; cezaevinden çıktığında bir boşluğa çıktığını; ancak kendisini ayakta tutan şeyin devrimci bilinci, duruşu, direnci olduğunun altını çizendi…
engellemesine izin veremeyiz.”[2]
