“Söyle Suzan Abla” dedi dernekten bir arkadaş. “Yapabileceğimiz bir şey varsa, neden yardım etmeyelim” dedi bir başka arkadaş.
“Salonumun badana zamanı geldi.” dedi, sargılı elini gösterdi. “Ben yapamıyorum, oğlum da burada değil… Ya bana bir boyacı bulun ya da siz kendiniz yapın”
“Suzi Suzi “ dedi annem, “gençler hallederler, meraklanma yardımcı olurlar ”
“Peki, boya badana yapabilirler mi?”
Annem kahkaha attı. “Hele sorduğun soruya bak!” dedi. “Duvarları yazan kim? Bunlar. Ellerinden fırçaları hiç eksik olmuyor ki. Suzi Suzi, antrenmanlı bu çocuklar…”
Çıkıp gittiler sonra.
Ben, Kadir ve Zeynel doğruca Suzan Ablanın evine gittik. Boyayı hazırladık, duvarları boyamaya başladık. Kısa sürede ilk katı bitti boyanın. İkinci katı için duvardaki boyanın bir iki saat bekletilip kuruması gerekiyordu. Suzan Abla mutfakta kahvaltı türü bir şeyler hazırladı. Bir kavanoz da yeşil zeytin koydu önümüze. Kavanozun kapağını eliyle bastırarak açtı, bir tabağa tepeleme doldurdu. “Manisa’nın zeytinidir.” dedi, “çekinmeden yiyin çocuklar. Çok lezzetlidir”
Kendisi de bir tane alıp ağzına attı. Bir süre ağzının içinde dolaştırdı. Çekirdeğiyle yuttu sanırım. “Hım lezzetliymiş gerçekten” dedi.
Tabaktaki zeytini bitirip tekrar tepeleme doldurduk. Kavanoz yarılanmıştı neredeyse. O sırada annem geldi yanımıza. Masa üzerinde birikmiş zeytin çekirdeklerini görünce gözleri fal taşı gibi açıldı. Yere serilen gazetelerden birini ortadan ikiye ayırdı, bükerek külah yaptı. Masa üzerinde birikmiş zeytin çekirdeklerini doldurdu külaha. Merakla annemi izliyorduk. “Görgüsüzler” dedi fısıltı hâlinde, “insan bu kadar zeytin yer mi? Sizin gözleriniz aç zaten. Şimdi Suzi gelse, sizin bu kadar zeytin yediğinizi görse, bir daha önünüze kavanozla koyar mı?”
Anamdan İnciler Stres Bileziği Kitabından bir inci tanesi
