Buradaki aşınma, birikme, erime gibi sebepler bilimsel olarak gözlemlenen kanıtlanan süreçlerdir. Bu veriler ışığında artık nerede nasıl bir depremin olacağına kadar nerede heyelan tehlikesi olduğuna kadar bilir duruma geldik. İnsan, doğa karşısında bilgiyle direnen bir canlıya dönüşmüştür.
“6 Şubat günü yaşanan trajedi büyük canlar aldı, can yaktı. Biz geride kalanları yarım yamalak bıraktı... Biliyoruz; ölenler, canlarımız kötü, çirkin bir zihniyetin enkazı altında öldüler... Bu daha fazla acı veriyor, öfkelendiriyor. Acının paylaşarak hafiflemediğini bilsem de acınızı yürekten paylaşıyorum. Bir kardeşiniz, arkadaşınız olarak yanınızdayım.
Aynur EPLİ. Kadın Kapalı Hapishanesi A-8 . Aliağa/İZMİR
***
DEPREM
(Bir Ses Bir Nefes)
“Enkaz altında kalan ve enkaz üstünde bekleyen canlara…”
Hava soğuk üşüyorum anne. Bir gece sabaha doğru rüyam bir anda bölündü, sallandım ama bebekliğimin beşiği değildi. Rüyam en güzel yerinden kanadı anne. Enkazın karanlık, havasız, soğuk ve ıssız yığınları beşiğim oldu. Hiç bu kadar korkmamıştım. Ninemin zelzele deyip durduğu benim bir türlü anlamadığım o acı hikayedeki kelimenin deprem olduğunu anladım artık. Ama artık çok geç.
Yaşadığımız coğrafyada
Aymazlığın tentesine sıkışmış umut
Canhıraş çığlıklar kuşatmış dağları
Kızılcık şerbetine banmış
Çocukların yürek seslerini
İzmir kanıyor, yıkık sevgi duvarları...
Sürekli büyük acılar yaşandığı halde, halkın buna örgütlü tepki vermemesinin nedeniyse, toplumun psikolojisine aşılanan ırkçılık, kadercilik ve aşırı derecede korkudur. Her türlü korku, insanın düşünce yeteneğini kullanmasını engellediği gibi, tamamen edilgen bırakır.
Gördüğüm manzarayı hangi gerçekle ifade edeceğimi bilemiyorum. Hayal gücümü zorlayan bir insanlık dramı yaşanıyor. Kendisi gibi olmayan, kendisi gibi düşünmeyen herkesi dışlayan, fişleyen bir zaman diliminde gel de yaşamından endişe duyma!
Yoksul coğrafyada doğdun Yunus. Üzerinde türlü melanetlerin dolaştığı bir kadim coğrafyada…
O nedenle, çocuk gözlerine yıllardır boca edilen korkulardan bir farkı yoktu bu gürültülü kıyametin.
Ne var ki; veda ettiğin bu dünyada, bizi bakışların kadar çaresiz bıraktın.
Hani; 17 Ağustos depreminde senin gibi küçücük bedenleri alelacele toprağa verirken duyduğumuz o derin çaresizlik gibi.
Hani; artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak diye umutlandığımız o kıyametten kalan acılar gibi.
