Ağ Günlükleri

şiddet tekelini
elinde tutar!”[2]
 
Gabriel García Márquez, ‘Kırmızı Pazartesi’de herkesin geleceğini bildiği, tüm ayrıntılarının konuşulduğu, “Geliyorum,” diye haykıran bir cinayetin hikâyesini anlatır.[3]
Tıpkı tarihe An-kara’nın acı bir günü olarak kaydedilen, “kıpkırmızı cumartesi” katliamı gibi...
Yaşamanın ölmekten daha zor olduğu coğrafyamızda, 14 bin insanın, barışseverin yaşadığı, tanık olduğu -unutulmaması gereken- bir katliamdır sözünü ettiğim. (Patlama anındaki slogan, “Bu meydan, kanlı meydan”dı!)

mavi koyun,
umudumu yitirmedim.”[1]
 
Siz aldırmayın, şiir faslındaki pesimist hezeyenlara…
Şiir önemlidir, önemini asla kaybetmeyecektir; “Orhan Pamuk, bir demecinde, şiirin yaygınlığını yitirdiğini, zamanla itibar kaybedeceğini dile getirmiş ve bunun sadece Türkiye’ye değil bütün dünyaya özgü bir durum olduğunu söylemişti,”[2] diyen Yücel Kayıran’lara ve Orhan Pamuk’lara rağmen…
‘Dünya Şiir Günü Bildirisi’nin de altını çizdiği üzere: “Şiir doğruyu söyler…”
Kolay mı?