Bununla birlikte önemli diğer bir husus da bir kitabın kahramanları. Nasıl da yer ediniyor hayatımızda? Bırakalım başkalarını kendimizi bile bazen anlayamadığımız zamanlarda insanı özüyle bize tanıtır. O kitabın içinden bize gelen karakterlerin aslında bizden bağımsız olmadıklarını gördükçe daha bir sıkı sıkı tutuyoruz elimizde ki kitabı...
Tam da böylesine derin hissettiren, az bir zaman önce okuyup bitirdiğim bir kitaptan bahsetmek istiyorum.
Fırat'ı tanımanın hüznüyle bir şeyler yazmak istedim. Elma Çiçeği'nde tanıdım onu ve arkadaşlarını...
"Önce insan olunmalıydı ama insan olmak için belki yüzyıllar gerekecekti insanlık dünyası için. Belki de bin yıl. Kim bilebilirdi!" diyor Fırat. Kitap, bu arayış ve sorgulamalarla yüzleri aydınlık bir geleceğe, yürekleri sevginin, adaletin hâkim olduğu bir dünya düzenine kavuşmanın mücadelesini verenlerle tanıştırıyor bizi.
Daha on yedisinde ve üniversite kazanabilmek gibi bir derdi var. Dert diyorum çünkü hayaller insanı yormaz bu kadar. Teyzelik duygusunu tattıran, ilk göz ağrım. Diyarbakır' da rehberim aynı zamanda.
Beraberinde köhne bir yalnızlıktan dem vurarak.
Bir süre boğuştu yastık ve yorganıyla. Sonra oflayarak kalktı yataktan, ışığı yaktı. Odanın içindeki florans lamba gözlerinden çok ruhunu rahatsız etti.
"Kahrolmak, buna denmez mi?" diye soruyordu. Gördüğü her canlıya...
Can acıtıcı olaylar üstü örtülür, inkârla beraber hasıraltı edilmek istenir. İstenir de ama çözüm değildir. Yayılarak, büyüyerek vahim bir hale gelir.
Apê Avdar derlerdi ona. Apê Avdar ismi kişiliğiyle, yaşamıyla bütünleşmişti. Öyle ki evlatları bile baba demezdi. Herkesin Apê Avdar'ıydı o. Köye bir misafir geldiğinde onun evinde ağırlanır, düğün parası bulamayan gençlere elini uzatırdı. Kimi zamanda kavgalıların arasında bir köprü olurdu. Aslında öyle zengin parası olan biri değildi. Ama gerekli olan cesur, şefkatli bir yürek zenginliğiydi.
Ama o her şeye rağmen "Yaşamak inadına yaşamak" deyip sarılırdı hayata. Aynanın karşısına geçer, siyah beline kadar gelen saçlarını taramaya başlardı. Gülümsemesiyle iri elâ gözleri daha bir güzel parlardı. Çok da yakışırdı buğday rengi tenine kırmızı şalı. Adı gibi şen, cana yakın, yirmili yaşlardaydı Şengül...
Bir yerlerde bir şey unutmuş, bırakmış, kaybettiği şeyi arıyor, özlüyor, korkuyor ara ara içten içe söyleniyordu. Dine dili dönmez, sesi çıkmaz, konuşamaz bir divaneydi işte.
"Ne de olsa öğretmenlik bu öyle kolay değil, bu yorgunluğu kolay kolay atlatamaz!" diyerek ses etmedi.
diyecek kadar özgürce yaşamak ve tüm yok saymalara karşı durmaktı.
