Friedrich Hegel’in, “Dünyadaki büyük işlerin hiçbiri tutku olmadan gerçekleşmemiştir,” sözlerini doğrularcasına; Bertolt Brecht’in, “İnsan, ancak onu düşünen hiç kimse kalmadığı zaman gerçekten ölür,” vurgusundaki sönmeyen/ ölümsüz yıldız(lardan)dı Yıldız Kenter…
Onun hakkında yazmış olsam da,[2] Onu bir (ya da binlerce!) kez daha anımsamamak mümkün mü?
Evet; “Tut elimden yaşam, tut, bırakma bırakma,” diyen “Yıldız”da hep aşk vardı.[3]
Akdeniz’in ağustos sıcağında dutların serin dallarına iltica eden cırcır böceklerinin ateşli korusunu dinlerken buldum onu. Dört bir yanında yükselen modern yapıların ortasında küçücük, mütevazı köy evi gibi kalan evinin avlusunda gözlerini öylesine boşluğa dikmişti.
Bir süre önce bizi bırakıp giden Timur Selçuk ile ondan önce aramızdan ayrılan Fikret Kızılok, gençlik(im)den kalanlardı.
Şükrü Erbaş’ın, “Bunalıyoruz çocuk bunalıyoruz/ Biçim veremediğimiz şeylerin/ Biçimini alıyoruz,” dizeleriyle betimlediği günlerden geçerken; André Breton’un, “Olmuş olanın hiç önemi yoktur, göz kamaştırıcı olan bekleyiştir,” uyarısını “es” geçmeden; Leonard Cohen’in, “Çatlaklar kutsaldır, çünkü ışığı içeri sızdırır,” betimlemesiyle müsemma gençlik(im)in ışık sızdıran çatlaklarını yitirmenin hüznünü yaşadığımı inkâr edemem…
* * * * *
Eşi de gidince evin sessizliği çekilmez olmuştu. Zaten oldum olası kendi halinde yaşayıp gidiyordu. Yoktu öyle çok eşi dostu... Ki olanlar da birer birer eksilmişti...
“Yaprak dökümü mevsimindeyiz, kaç günlük misafirliğimiz kaldı belli değil.” diyordu içlenerek.
Bazen zamanın hızına aklı ermiyordu. Daha dün gibiydi babasının durmadan çalışması, anasının evi kıt kanaat idare etmeye çalışması ve çocukluğu...
Bugün gözlerim hep onları aradı ama yoktular. Küskün mü gönülleri bilmem ki? Küsmüş yüce gönülleri. Çünkü en çok onlar üzerinde konuşuldu pandemi döneminde. Oysa ne sebep ne de sonuçtular onlar. Bugün hastaneden çıktım. Hemen önünde çiçekçiler sıra sıra dizilmişti. Hızlıca geçtim önlerinde metroya yetişmek için. Aslında pek acelem yoktu. Yine de hızlı hızlı yürüdüm alışkanlık işte.
Hava soğuk ama güneşliydi. Açık hava iyi geldi. Köprüden karşı tara istikametine doğru yürüdüm. Köprü bitiminde yine çiçekçiler ve 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü...
Daracık, tarihi Birgi sokaklarında gezerken rastladım Nazire neneye.
Önündeki çalı çırpı yığınından aldığı incecik dalları büyük bir gayretle kesmeye çalışıyordu.
Kestiği dallardan oluşan yığından anlaşılacağı üzere sabahtan beri aynı işle meşgul olduğu ortadaydı.
Yaşından umulmayacak canlılıkla indiriyordu elindeki tarhayı dallı budaklı dut dallarına.
Belki bir kuşun ayak izine belki bir yağmur damlasının parıltısına dokunuyordu keskin çeliğin ışıltısı.
Bir süre karşısında durup öylece baktım, bir anıt gibi duran karşımdaki canlı tarihe.
Zamanla,
Geçer her şey geçip gider, zamanla
Unuturuz yüzü ve sesi unuturuz
Kalp daha da yenilince, gitmek dert olmaz
Aramak daha uzağı, peşini bırakmak gerekir
Ve çok iyidir
Zamanla.”[2]
Bazı şarkılar, “Sen sus ben meselenin farkındayım,” der adeta…
Bu nasıl sevgi
Bu nasıl sadakat
Bu nasıl inanış
Bu nasıl kabulleniş
Bilemedim
Çimen yeşili gözlü Teyze'yi hatırlarım ara sıra....
Üniversite sınavına girebilmek için, 1983 Yılında Maraş'tan, İzmir'e gitmiştim. Çünkü İzmir Balçova’da ablam oturuyordu . Amacım ablamla hasret gidermek biraz da gezmekti.
