ey zaman
ilaç değilsin
bir sene geçti ömrümden
bir senedir geçtin ömrümden
dağ gibi,bir ömür gibi
koca bir çınar gibi
gölgesinde teselli arardım
daha ne kadar ararım
bilemem
yıkılmaz sanırdım
kaya gibi,dağ gibi
sırtımı dayardım
ömrüme bakardım eteğinden
ırmak gibi yatağımı oyardı
derin bir nehir gibi
ömrüme akardı,yüreğimi yıkardı
tutuşmuş yüreğime su serperdi
dayanır sandım,inandım
Ey hayat
vurgunum sana
sevdalıyım
deliyim,divaneyim
salya sümük ardından koşarım
vaz geçemem
bağrımda açtığın yaralar volkan gibi
canevimden taşar
yine beni sarar
çırpınırım içinde
kanadı kırılmış gibi
uçuruma düşmüş gibi
bir çıkış yok gibi
bulmaya sevdalıyım
vaz geçemem
gülümü aldın
gülüşenimi aldın benden
sevdalarımı çaldın
sevincimi,gülüşlerimi
ana dilimi aldın benden
kaç zaman konuşamazdım
sesim çıkmaz dilimden
Haziran üşüdü
Gezi’de
Taksim’de
Ağaçlar sökülürken
Yapraklar sararırdı
Mevsim
Ölümle kırıştırırken
İsyan bayrağı
Göklere doğru
Yükseldi
İstanbul duy beni
Kara bulutlar sardı her yeri
Devletin sıktığı kurşunu hâlen içimde
Artık yaralı bir çocuğum bundan böyle
Yüreğim kan akıyor, ölüm bırakmıyor beni
içimde sulu sepken
kuru bir hüzün var
Dışarıda kar
toprakta beyaz örtü
içim koyu - kara yalnızlık
içim onulmaz bir yara
Gelse de yaz, bilmiyorum
bendeki sonbahar
Yeşili, yeşil değil buraların
bizim oralara benzemez havası
şarkıların hiçbiri
anımsatmıyor seni
Usumdan sağıldı ur, ulak serinden olalı beri
Urganı boynunda dolanıp durur körpe bedeni.
Gittiler kadim zamanı ardına alıp serüvenciler
Geride tütsülü sevişmeler bırakarak.
Ur zamanındaydı insanlık, uğraklar kan revan içinde.
Bedenimin doğusunda körpe körpe çocuklar
Gülüşleriyle toprağa gömülürken grileşti yeryüzü ansızın.
Bak işte yine başladı seğirmeye parmak uçlarım
Ulak düştü yollara, usumdan bir su tülü gibi akarak
İndi coğrafyasına benliğimin.
Gazinên min bo te ye,
Haya te min tuneye,
Dilê min de êş maye
Şadîya min nemaye,
Ez wargehê êşanim,
Salan e perîşanim!
Min nekute, nehêre,
Ez ne zadê aşanim.
Ev çi rewş çi babat e?
Agir e û şewat e,
Te pişta xwe min de kir,
Ev nexêre, afat e …
Ez ça bikim, çi bikim?
Dilê xwe ça şa bikim?
Te çima rû neda min ?
Bûyî xema dilê min.
Min bîra te kirîye,
Derê min vekirîye,
Ez dibêjim zû were,
Qesra te çêkirîye.
Mehmet Çobanoglu
09.03.2014
Stabol
Şu yoz düzende
Ciğerleri sökülen
Yaşamlarına
Kan doğranan
Yüreklerinde çığlık
Bağırlarında ateş
Ruhlarında nice derin yaralar olan
Töre kurbanı çok kızlar, gelinler var
Yaşları henüz
On üç
On dört
Ya var ya da yok
Töreler gereği
Kurşunlara
Bıçaklara gelen
Kızlarından çocukluk aşklarını
Yazları, baharları, çiçekleri aldılar
Ölümleri, mezarları reva gördüler,
Dil, xwezîya min ji wê roj ê
Kulîlk heşîn bin, ser beroj ê
Xezala min û çavreşa min
Yara min jî bê li Newroz ê
Bêrîya min de yara min e
Ew dilê min de gula min e
Li ser erdê bêhna mine
Ji asîmanan roja min e
Can nêzîkaya cejna me ye
Hemû gelan re têr şadî ye
Her kes rabûn tên Newroz ê
Yara min ev dil bendê te ye
Yara min ez hê jî ciwanim
Û bo azadî yê şervanim
Dil tim daxwaze evînî yê
Rabe were ez te gumanim
Tel örgülerin ardından bağırıyor çiçekçi kızlar
Kimse duymuyor
En çok Konur Sokağa yakışıyor şairler
Üçüncü kadeh ve sorunsuz bir yaşam imzası
Sakarya’da anasona karışmış baygın bakışlar
Şehrin ağırlığı omuzlarında, yaşamak ağır
Kızılay Meydanında toplanıyorlar,
Haykırış sanatı, sanatçıyı kollayan bir grilik mi bu?
Yoksa, sahte tutarsız söz verişler mi…
Ne doruklardalar ne zifir karanlıkta
Hırçınlığın hâkim olduğu, tuhaf bir melodi
Tınısı, usul usul saçlarımı darmadağın ediyor
Arayışlarda yitip gitmiş gülüşler
Senelerdir acı, kahır hiç durmaz,
Kötü ile iyi asla bir olmaz,
Yüreğim ateş, ciğerim kül oldu,
Ruhum güllerden, çiçeklerden caymaz,
Bende halklara imrendim uyandım,
Bozuk düzene direndim dayandım,
İşçi, köylü, emekçiyle dostuz biz,
Kıpkızıl şafak rengine boyandım.
Ben bazen Laz oldum, bazen Ermeni…
Herkese can dedim sende duy beni,
Ey Sünni, Alevi, Zerdüşt, Süryani…
Yolum devrim yolu hem de yepyeni!
