osmanlı

 
Kızılbaşlıkta tanrı yerine insanı yüceltme, ana, güneş, ateş, su ve toprağı temel almak, Poloteist doğacı dinsel inançlardan gelen bir kültürdür. Doğacı inançlar tek tanrıcı dini inançlar gibi radikal, yobaz, gerici ve bağnaz değildir, olamazlar da. Pir Sultan Abdal’ın Kızılbaşlığı ve Şiiliği bu temel gerçeklere göre değerlendirilmelidir.
 

             
Türkiye’de istisnaların dışında, hangi siyasetçi, devlet görevlisi iş başına gelmişse Allah, din, devlet, millet adına resmi, gayri resmi, yaptıkları ahlaksızlıklar Afrika ülkelerinde dahi görülmez. Bu olaylardan mahkemeye verilenler %3’ü bile bulmuyor. Çoğu da beraat veya hafif cezalarla sonuçlandırılmıştır. Devletin bu kadar kirli oluşunun temeli, Osmanlı’nın Yeniçeri Ocağı Çete kültürüne dayanıyor. Cumhuriyet yönetimi bazı şekilciliğin dışında, Osmanlı zihniyetini bir milim aşmış değil. 
 

   
Anadolu; İslamiyet'in egemenliğine girmesiyle, tarihinde bu kadar dil, din, inanç, resim, sanat, edebiyat yozlaşmasına hiçbir zaman uğramamıştır. Bunun açık kanıtı, kökeni Arap olmayanlara Türkçe adına zorla İslam Arap kültürünün dayatılmasıdır. Selçuklular, Osmanlı ve Cumhuriyetin Dilbilim (Lingustik) diye bir bilgi, duygu, düşüncesinin olmayışı, sözde Türkçülükle Öz Türkleri derin bir asimilasyona uğratmıştır. Resmi dilin Türkçe ilan edilmesi, Türk kültürünün yaşatıldığı anlamına gelmediğini, Müslümanlaşanların düşünce yapılarından anlamak mümkün.
 

 
Sıralanacak olaylar Türkiye'de çoğunluğun hoşuna gitmese de ne yazık ki, gerçekler böyle. Bugüne kadar anormalliklerin üzeri bilinçli şekilde kapatıldığı için, yeniden yok oluşa doğru gidişin kimse farkında değil. Son güne kadar Osmanlı Padişahları da hep Cihan İmparatoru olduklarını söylerlerdi. Ancak 1918'de cehenneme nasıl gittiğine kimse inanamadı. Cumhuriyetin biyolojik ve kültürel genlerinin Osmanlı ile aynı olduğunu sıralanan tarihsel kronoloji net olarak ifade ediyor.