Edebiyatın hâline ilişkin tartışmaların ilk adımında anımsaması gereken Nurdan Gürbilek’in, “Güçlü edebiyatın ardında hemen her zaman bir kriz vardır,” saptamasıdır.
Yazmak da, eleştirmek de bu gerçeği bir an dahi “es” geçmeden yol alırken; Bedrettin Cömert’in, “Ne yeteneksiz toplumculuk, ne de dünya görüşsüz sanat olabilir,” notunu da kulağına küpe etmelidir…
Məhəmməd Azər Turana
Danqıldar olanda boş qazan, oğlan!
Qələmlə özünə gor qazan oğlan!
Düşmənçilik sənə xeyir gətirməz,
Çalış ki, həyatda dost qazan, oğlan!
insanlardan nefret etmenizi, kötü insanları ise
sevmenizi sağlar”
Malcolm X
Çocuk olmak istiyorum, seken kurşunlarla yaralanmamış
Obüslerle, yıkılan duvarların altında ezilmeyen
Evleri hiç yakılmış, yıkılmış virane olmamış
Sokaklarından ölümcül tankların geçmediği
Dağlarından barut değil
Menekşe kokan
Palet seslerin yükselmediği
Gece yarısı, uykusu bölünmemiş
Gözlerinden hiç yaşlar dökülmeyen
Ellerine, yüzüne toz, toprak bulaşmamış
Kanadı, kolu kırılmamış kelebeklerin uçuştuğu
Vahşetin kan kusmadığı, dünyanın herhangi bir yerinde
Girgiriye’, ‘Darbukator Bayram’, ‘Cennet Mahallesi’, ‘Balık Ayhan’, ‘Tarık Mengüç’, ‘Kibariye’, ‘Ciguli’ diye tanıtılsalar; onlar TV’deki görüntülerden ibaret değildir…
“ve biz pimi çekilmiş yürekle/ dalmıştık karanlığın ortasına/ dilimizde kurtuluş türküleri mataramızda ab-ı hayat/ ve düşerken/ özgürlük renginde bir gülüş vardı yanağımızda,”[2] haykırışını anımsatıyor bize hep…
Dal gibi, civan mert bir delikanlıydı; bakmaya kıyamadığım(ız), gözümüzden esirgediğim(iz) oğlum(uz)du
Ve bir gün, bize “Öldü” dediler.
Elimizin ayağımızın canı çekildi; donduk kaldık, kaskatı.
Evveliyle Ruhi Su’dan, sonrasıyla Sezen Aksu’ya birçok sesi dinlemekle kalmayıp; tınılarını da terennüm ettim.
“Müziksiz hayat hatadır,” diyen Friedrich Wilhelm Nietzsche’ın, “Müzik, belirli bir kültürün toprağında yeşermesini bilen tüm sanatlardan kaynaklanır, toprağın derinliklerinde olduğundan da geç boy atar ve bitkilerin sonuncusu olarak çıkar gün ışığına,” notunu da kulağıma küpe ettim.
