Yazar İzmir’deki çocukluğunu anlatır. On afacan çocukla yaşadıklarını resmeder. Bunu öyle ustaca ve yalın bir dille yapar ki, kendinizi o çocukların arasında bir anda bulursunuz: Kendinizi ya bir incir ağacında, ya herhangi bir bağda, bahçede ya da bir derede yüzerken bulursunuz.
Acı Esintiler öyküsünde, yazar babası tarafından 12 Eylül sonrası kendini unutturmak için askere gönderilir. Öykünün finalini öyle bir bağlar ki; bir anda hüzne boğulursunuz.
Heidi’nin köyü yaşadığım Graubünden Kanton sınırları içindedir. Oturduğum yere 5 km’lik bir uzaklık mesafesi var.
Uzaktan gelen misafirlerimi genelde ilk önce Heidi’nin müzeleştirilen köydeki evine götürürüm…
Bütün bölümleri tek tek gezen misafirler, müzede bulunan Heidi’ye ait bütün eşyaları bol bol çekim yaparak ve foto karesine alırlar.
Fakat biz Anadolu insanı, yanı başımızda duran ve asırlar boyu hafızalarda iz bırakan toplumsal belleğimizi korumayı ve ziyaret etmeyi ne yazık ki önemsemeyiz!
İsmail Güner: Neden yazma gereği duydunuz? İlk olarak ne zaman yazmaya başladınız?
Hırlı mı hırsız mı üstünde hiç durmadan ülkene yerleştirdiğin sığınmacıyı; sırf biraz dilini öğrendi, uyum sağladı diye vatandaşlık pasını cebine koyarsan…
Mülteci toplulukların ülkesini sömürme sonucu ülkenizin sosyal refah düzeyi gelişmişliğine dayanarak, sığınmacıyı en kötü angarya işlerinde çalıştırıp aşağılarsan…
Uluslararası standartlara göre ayrılan sosyal yardım fonundan mahrum bırakırsan…
Bu nedenle ülkendeki hırsızlık nedeniyle olay yerine çağrılan polisin gitmezse…
Metrolarda yapılan taciz, tecavüzleri önlemezsen…
İnsanlara duygularımızı aktarmak, düşler ve içinde yaşadığımız toplumu değiştirme arzusu ile güzellikler katarak yazmak isteriz.
Sözcüklerimizin, karakterimizi yazıya yansıttığının bilinciyle yazmalıyız.
Her iyi, kendinden öncekinin rahminden döllenir, sonraki ‘iyi’yi de kendi rahminde büyütür.
İnsan iyi hissederse, iyiliğin sözleri süzülür insanlığın özünde. Parçalanmış özün toparlanmasından iyi sanat doğar ve güzel şeyler üretir.
İyiden beslenen ışkından filizleniriz.
"....Koparılmıştı bir şeylerinden sanki Mülteci Kal. Bedeni titriyor, üşüyordu… Ama esas üşüyen onun yüreğiydi. Duyguları, düşünceleri törpülenmiş, köreltilmişti sanki, yine de bir umut bekler gibiydi. Şu son günlerde iç dünyasından yaşadığı çalkantılı zorluğu kimselerin haberdar olması olası değildi zaten. Çocukluğunda yaşadığı o kıt kanaat zor, ama bir o kadar güzel anıları zaman zaman üstünde biriken küllerini üfleyerek koruyordu yüreğinde.
Bağımsız, özgür sanat insanın dünyasını en olumlu biçimde ifade edebilmenin aracıdır.
Demokratik sistemin işlediği ülkelerde, nitelikli sanatçının yetişmesi için gerekli alt yapı tedbirleri alınır.
Komünal yönetmenliklerin olduğu yerel yönetimler, gelir-gider farkını dengelemek için sübvansiyon da sağlar.
Özgün sanat icra eden sanatçılar, yaratıcılıkları sonucu ortaya çıkardıkları projelerini topluma beğendirmek için yarış içine girerler. Topluluklar kendi aralarında "Benim projem beğenilsin" diye yarış eder, kalite artar, ücret düşer, ama yoğun bir katılım olur.
Kartal Dağı’nın yel değirmeni, yaylalardaki mantar lezzeti, Nurhakların karlı zirveleri, Tahtalı Ovası’nda buğday karacası, kayısı tadı, sarmalık tütün kokusu, Elma Deresi mevkiinde kenger ışkını, oradan geceleri yüksek yerlerden Elbistan Ovası’nın renkli kent merkezini seyre durmak, çocukluğumun unutulmaz anıları bir film şeridi gibi gözlerimin önünde gelip geçer yaban ellerde…
Bir akşamüstüydü. Eşim telaşla eve geldi.
"Dün gece geç saatlerde bizim binaya polis gelmiş!" dedi.
"Niçin gelmişler peki?" diye sordum kendisine.
"Hani bizim üst kattaki komşumuz Yogo var ya, o; polisi çağırmış…"
"Niye ki"
"Bir sarhoş gece kapısına dayanmış…"
"Ee.."
"Kadın kapıyı açmış… Adam zilzurna sarhoş, paldır küldür eve girmek istemiş! Kadın korkuyla kapıyı kapamış ama sarhoş durmadan kapıyı tekmelemiş…"
"Kadının kocası evde yok muymuş?"
"Yokmuş"
"Sonra?"
Bize tarihte gerek sözel, gerekse yazınsal anlatımda, genellikle toplumun temelini oluşturan aile yapısını şöyle anlatırlar:
“Başlangıçta herkes bir aile ya da kabilenin kolektif yaşamı içinde sürüp gidiyordu…”
İnsanlar o zamanlar yalnızlığın ne olduğundan habersizdiler.
Kendilerini ayrı birer bireycik olarak düşünmek akıllarına dahi gelmiyordu.
Derken tarihte birliktelik, refaha el ele ilerleyince yalnızlık salgını dünyayı kasıp kavurmaya başladı.
Günümüzde ise, tüm dünyada, iş ve aile hayatı arasındaki uyuşmazlık önemli bir sorundur.
