Dünya yine malum boğazlaşmasını sürdürüyor. İnsan, bahtına düşmüş dünyanın, ama dünya bahtsız. Dünya kaynıyor, dünya kanıyor. Bu boğazlaşmaları durmaksızın çözümlemek, buna yazı yetiştirmek sabır işi. Şu anda bundan söz etmeyeceğim. Uğraşılarımdan birini, resim maceramı, daha doğrusu nasıl resim yaptığımı anlatmaya çalışacağım.
Teoriye ve pratiğe yönelik, ikiz bir ilgiye sahipti. Varlığının ya da bilgi dağarcığının yerinde sürekli bir bilgi boşluğunu duyumsuyormuşçasına okuyordu. Devlet tarafından "oku" diye dayatılan ders kitaplarının dışında tüm kitaplara ilgi duyuyordu. Okuduğu bir şiiri, bir makaleyi veya kitabı çevresiyle tartışmayı seviyordu.
Her zaman olduğu gibi bakışlarım duvardaki resimlere takılıyor; yarattıkları olayların kahramanı ve kurbanı olan kalabalıklara. Islıkla hareket eden bu tip kalabalıkların hepsinin bir geçmişi var; var ama nakledenleri olmadığı için hiçbirinin geleceği yok. Yekiniyorum. Her geçen gün ağırlaşıyor kalkışım. Aşık kemiğim sızlıyor. İçimde, sır küpü bir ağırlık. Çelişik, çifte bir devinim. Zaman ötesi bir aşkınlık. Birbirlerinin içinde kutup yaratan kutuplar .. Çözemiyorum. Çözsem ne olacak sanki. Sonsuzu haddinden fazla sıkıştıran bir hırs.
Bir Kürt gencinin bayrağı indirmesi, ülkede yine infial yarattı. Cumhurbaşkanı tepki verdi. Başbakan, "kutsalımıza dokunan çocuk da olsa bedelini öder," dedi. Muhalefetten ve bir kısım sivil kuruluşlardan bilinen, biraz da zoraki olan sesler duyuldu. Peki bayrak nerede indirildi? Lice'de, Diyarbakır'da, yani 'vatan toprakları'nda. Bir bayrağın, vatan topraklarında, gönderinden zoraki indirilmesine karşı tepkileri ben anlarım. Mevcut sorun, öyle anlaşılıyor ki bu değil. Mevcut sorun şu: 'vatan toprakları' dediğimiz yer, gerçekten vatan toprakları mı?
Yirmi beş senedir, Türkler ve Kürtler Coolarroo ve Broadmeadows’a göçmüşlerdir. İlkin, büyük Ford fabrikasında çalıştılar, sonra, kendi evlerini inşaa ettiler ve isyankar çocuklarının Avustralyalı oluşunu şaşkınlıkla seyrettiler.
Ocağımıza düşen yangın bugün de köşeyi tutuyor. Konumuz, kömür madenlerinde yaşananlardan yazına birkaç yansıma…
1-Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet dönemi.
2- Kürt ulusal sorunu, 3-Aşamaları ve muhtevasıyla Türkiye devrimi.
Sınırın her iki yakasında, aynı anda yaşıyor, görünen her şeye aynı anda bakıyor ve hiçbir şey göremiyorum. İrfan sahibi bir kadın olduğumu söylüyorlar, ama alık, avanak, andaval diyenlerin sayısı da az değil. Birlikte yaşadığım sevgililerim beni terk ediyorlar. Grameri sağlam olan ve belasını ayna gibi kullanan en sonuncu sevgilim bile, kendisini bir kadının üzerinde gördüğüm ve bu durumu sorun yapmadığım, kıskançlık krizine dönüştürmediğim için beni terk ediyor; giderken ‘Nuremberg Bakiresi’ diyor bana. Kararıyor, kanlanıyorum.
Alpaslan Türkeş’in CKMP'sinden, CHP ve TİP'e kadar uzayan geniş bir siyasal yelpazenin gençlik örgütleri, Grivas, Makarios, Yunanistan ve Amerika aleyhtarı sloganlarla Beyazıt’tan Taksime kadar yürümüşlerdi. Ben yürüyüşe, Türkiye İşçi Partisinin bir üyesi olarak katılmıştım. Deniz 'in çevresinde, kendisi gibi TİP'li bir grup genç vardı ve tüm TİP'lilere "Yanki go home" gibi anti-emperyalist sloganlar attırıyordu. Türkeşçiler ise "Kıbrıs Türk’tür Türk kalacaktır," "Ordu Kıbrıs’a" diye bağırıyorlardı.
M. Oruçoğlu: Yeni çalışmam, 1915 tarihini esas alarak, benim tarihin bazı dönemlerine yaptığım gezilerden ibarettir. İnsanla ve onun tarihiyle hesaplaşma iklimine sahip bir roman da diyebilirim buna. Bu romanın dil, estetik, mitolojik ve felsefi doku bakımından önceki romanlardan farklı bir yerde durduğu kanısındayım.
