ansızın çekip giderler
yaşama en derinden sarılmışken
hayallerini,sevdalarını
daha yeni resmetmeye başlamışken
kararlar alınıp adım atmaya başlarken
daha ilk adımlarında
ey hayat reva mı ?
bunca illet hastalık yaşarken bu devranda
yerlerde sürünürken
geleceği böylesine güzel resmeden
o kızlarımız,oğullarımız
bir veda bile etmeden sevdiğine
ansızın çekip giderler
yanarım;
tutuşmuş orman gibi
kurak boz kır gibi
bir kıvılcımda tutuşan
yangınlara gebe hayatım
yanarım bağrını deşen dağ gibi
ateşlere atılmış fidan gibi
ateşleri ağlatan
körpe bir fidan gibi
solan gülüme yanarım
daha açmamış gonca gülüme
gülen gözlerinde güller açan
vay gülüm,
bu nasıl bir zulüm
kırları tutuşturur gibi
için için kabaran volkan gibi
kaç yeni yaşamda soğur
kaç yediveren gonca gerek
bu ateşi söndürmeye
Deşt û robar zozan in
Nav de dengê qîzan in
Dilber jî ket di nav wan
Xweş dibêjin pir zanin
Dibe ku ew bilbil bin
Dorhêlên wan simbil bin
Xweş digerin, dimeşin
Gul , sosinan têr nabin
Ji yek wan jî, dilber e
Pêşmalek jî li ber e
Rû geş û pir bedew e
Fistanê wê sê ber e
Keç û bûk bi hev re ne
Hinar, sêvên Qersê ne
Dilber hevala wan e
Karxezalan çiyan e
Keç û bûkên Kurdan’in
Ew ronahiya çavan in
Qemer, sîsik û zer in
Wekê şitlên gulan in
Her çavên wê maç dikim
Delala min zehf dûr e
Evîna min pir kûr e
Guh nadim sozên xelkê
Dûr be jî bo min nûr e
Yara min gula min e
Şev, rojan li ba min e
Dikeve hemêza min
Şêrîna dilê min e
Adrokê hez dikim
Her çavên wê maç dikim
Heyîna wê têr nabim
Nizamim ez çi bikim
Kulîlka çiyayan e
Him can e him jiyan e
Ez bo wê tim bengîn me
Her tişt bo min aran e
Ez bê wê qet şad nabim
Nexweşim û ranabim
Dilê min bê wê dêş e
Xwezî bê ez pê şabim
Biri halk denizinde kabaran yüce dalga,
Biri halk ormanında en gür ve en yeşil dal,
İkisi de yazında birer silinmez damga,
Biri Nazım Hikmet’tir, birisi Orhan Kemal!
Biri duyan yüreğim, biri gören gözümdür,
Biri şiir ırmağım, biri anlatı dağım,
Biri atar damarım, biri çelik sözümdür,
Nazım Hikmet kavgamdır, Orhan Kemal şafağım!
çalıştığım torna atölyesi,
akşam alacasında,
beyaz rönoya bindirildiğimde gözlerim bağlı,
koymamıştı bana;
üzerime çullanmakta olan karabasanın ağırlığı henüz.
ne yakalatan dostların yerebakan gözleri,
birinci şubede karşılaştığım,
ne çıkışı olmayan darbe mahkemelerinin
savcısının ve hakimlerinin
varolmayan yüzleri,
bir tanesinin,
komünistlerden kurtarmak için
ceza kestirtiği oğlu ile içerde birlikte yattığım,
GİLYAZA MİN
Devkena min jiyan î
Tu gul î tu şîlan î
Bi dilsoz pir xweşikî
Tu tim deşt û zozan î
Tu gilyaz û hinar î
Bo min xweş diyar î
Dilê te pir mezin e
Tu guz û tu çinar î
Gul , nêrgiz, adarok î
Binefş û gigizok î
Pir şêrîn û xweşik î
Sosik û perperok î
Evîna min canê min
Giyana min dilê min
Çav zeytûnê, delalê
Wan destên xwe bide min
Bilbila bax û gulan
Ava kanî û çeman
Ay dilê min canê min
Te hez dikim bê guman
Bilmek,
Zamanın burçlarında
Sabrın hurcunu çözmek.
Ezmek kuşkuların yedi başlı ifritini,
Ay ışığında bulutları silmek.
Bilmek,
Sevgilerin kavşağında
Kaldırımları ezen gizleri çözmek.
Gezmek yürek atlasında evreni
Çiçek çiçek yüreklere ekilmek.
Bilmek,
Yolu yanlış, dili sivri…
Her bir kelâmı ağı, ateş!
Her bakışı suç,
Yaşantısı hile,
Midesi haram,
Cebi dolar dolu,
Seni akrep, seni çıyan…
Bayağılığı tercih ettin,
Bre eşkıya, sen de adam mısın?
Annelerin gözyaşları, feryadı…
Sel olup taştı,
Sayende ülke yanıyor,
Her yer karanlık,
Göz gözü görmüyor,
Ey seri katil,
Kürt, Alevi tüm halk düşmanı,
Çocukların kanı ellerine bulaştı!
Sıktırdığın kurşunlarda imzan;
Adolf Hitler’e, Saddam’a da özentin var.
Püskürtüp son icat silahlarınızı
Alnınızın ortasına yazdık sokakta
“İnsanız” diye adımızı
Siz “ölüm “dediniz
Önce ağaçlara
Sonra kuşlara
Biz “olmaz” dedik
“Kutsaldır yaşam hakkı onlara da”
Birlikte direndik
Biz, ağaçlar, kuşlar, börtü böcek
Bu zaferi ders olsun diye
Tarih her zaman önünüze sürecek…
