Dünyada özellikle düzenli inanç eğitimi, devleti olan her toplumda farklı zamanlarda başlayıp, günümüze kadar resmi veya özerk şekillerde devam ediyor. Alevilerin düzenli inanç eğitimleri Med, Pers, Sasani İmparatorluklarında gerçekleşti. Bu imparatorlukların inanç değişimi yaşamaları, Alevilerin bir daha düzenli devlet destekli, inançlarının özüne uygun eğitim imkanları kalmadığı gibi, İslami gericilik sürekli dayatıldı.
Yalçınkaya’nın yarattığı “Ana karakteri” ona çok büyük anlatım kolaylığı sağlamıştır. Böylece devrimci sol hareketin hastalıklarına ait görüşlerini çok daha rahat ve anlaşılır bir şekilde anlatabilmiştir. Bu tarz anlatım ona tepki çekmeden, hatta gülümseterek en hassas konularda bile rahat eleştiri olanağı sunmuştur. Necmettin’in ve bizim şimdi gördüğümüz, bilince çıkardığımız hatalarımızı analık sezgileriyle o zaman görmüş ve söylemiştir Ana.
Çok rahat okunan, insanı sıkmayan kısa anekdotlardan oluşan güzel bir kitap olmuş.
Çok beğenerek okudum.
Yalnız 12 Eylül’de Çok Güldük, Netekim!” başlığı bence biraz iğreti kalmış. “Anamın İncileri” başlığıyla öne çıksaydı kitap için bir avantaj olurdu. Çünkü kitabın içinde dernek tartışmalarını bir tarafa attığında kitaba damgasını vuran Ana’dır. Ana, sıradan bir insan olmasına rağmen her konuda cin fikirli, pratik zekalı bir kadın. Onun için de sorunlara çözüm üretiyor. Hastalanması da, doktora gitmesi de o pratik zekanın yansımasını hep gösteriyor. Işık saçıyor.
Yanı başınızda olduğunu bildiğinizde, o yaşından çok genç yüreğiyle düşmana çatan uzlaşmaz sesini duyduğunuzda, sınırsız bir gücün sizi sarmaladığını anlarsınız. Hüznün o garip ve sizi alt üst eden duygulanımıyla dolar taşarsınız.
Her cumartesi, bel ağrısını ve daha bir dizi hastalığına rağmen hiçbirini bahane etmeden İstanbul'un en uç semtinden şikâyetsiz biçimde gelip Cumartesi Anneleri Meydanında (Galatasaray Meydanı) bulunmayı bir yaşama nedeni sayan Güzel Ana'dır bahsettiğim.
O vakur ve biz çocuklarına, gözlerine yüreğini oturtarak bakandır Güzel anam.
Baktık derneğin kapısı açık, girdik içeriye. Kadınlar baş başa vermiş, aralarında neşeyle konuşuyor ve şakalaşıyorlardı. Birbirlerine takılmıyor da değillerdi bu arada.
Selam verip selam aldık ve bir köşeye iliştik. Kadınlar bizi görünce sohbeti kesip politik konulara girdiler. Kıymet Hala hararetle bir şeyler anlatmaya başlamıştı ki, annem sözünü kesti ve bize dönerek:
“Bakmayın siz bunun böyle sert konuştuğuna,” dedi. “Geçen sizden dergi almasın diye kızı Nesrin’i bahçedeki tuvalete kapatmış, üzerine de kapıyı kilitlemiş.”
Analar
N. Yalçınkaya, 12 Eylül vahşeti nedeniyle, yurtdışında yaşamak zorunda olan bir politik göçmen. Daha önce çeşitli internet sitelerinde yayınlanan öykülerini kitap haline getirmiş, yayınlandı.
N. Yalçınkaya, 12 Eylül öncesi, lise çağlarında bir genç. Doğudan İzmir’e göç edip yerleşen bir ailenin çocuğu olarak mahallenin gençleriyle birlikte devrimci savaşım içinde yer almış. Kitabındaki öyküler, anılardan yola çıkarak o günleri dile getiriyor. Birinci ağızdan, tarihe gerçekçi bir not düşüyor yazar.
