Bireysel, bölgesel, kıta ve uluslararası çapta savaşa karşı olmak için, önce kültürel, maddi, siyasal ve askeri alt yapı kültürler oluşturmakla mümkündür. Sıralanan güven sağlayıcı yapıları oturtmayan kişi, topluluk ve devletlerin savaşa karşıyım demesi üçyüzlülüktür.
Demokrasinin ne zaman insan hayatına girdiğini artık bilmeyen yoktur. Bu bakımdan tarihçesinden ziyade, nasıl hayata geçirileceği daha büyük önem taşıyor.
Dikkat edilirse AKP’nin politikaları, Türkiye’ye 1919 öncesi durumu yeniden yaşatıyor. Müslüman Türkikler Birinci Dünya Savaşı öncesinde olduğu gibi, yeniden Arap İslam Halifelik hayalperestliği ile, başta Yunanistan olmak üzere Ermenileri tedirgin etmiş durumda. Bunun somut örnekleri Karabağ, Suriye, Irak, Libya, Sudan ve Akdeniz’e “Cihatçı Çetelerle” birlikte Türk askerini konumlandırmasıdır. Gel ki Türkiye rejimi, gücü yetse de yetmese de içte ve dışta çevresine sürekli saldırgan politika yürütmeyi, en büyük varlık meselesi görmüştür.
iyi bir Ermeni’yimdir,
iyi de solcuyumdur.
İkisi bir arada olunca
belasındır sen bu ülkede.”
30 Aralık 2015 günü İstanbul, Ankara ve İzmir’den yüzü aşkın insanla Diyarbakır’da buluştuk.
Amacımız, bir ayı aşkın süredir bir bölümü devlet kuşatması altında olan kentte yaşanılanlara tanıklık etmekti.
Ettik... Ölülerini günlerdir sokaktan alamayan babaların, kardeşlerin sessiz çığlıklarına kulak verdik. Bir oğlu
Kolay mı?
T.“C”yi sembolize eden Çankaya’yı bile doğrudan etkileyen bir soru(n)dur söz konusu olan!
“Nasıl” mı?
1921 yılında Çankaya’da tepenin yamacında bulunan bağ evinin ilk sahibi, 1915 tehciri sırasında Ankara’dan ayrılmak zorunda kalan Ermeni Kasapyan ailesiydi!
El koyarken yok eden soykırım, “unutuluşa” mahkûm edilirken; Gabriel García Márquez’in, ‘Anlatmak İçin Yaşamak’ başlıklı yapıtındaki dediği gibi: “Hayat, insanın yaşadığı değildir; aslolan, hatırladığı ve anlatmak için nasıl hatırladığıdır.”[3]
est quam omnium sermo.”[1]
Yıllar boyunca, ne geçen zamanın ne de Anadolu toprağının örtebildiği katliam izleriyle dolu yollarda yürür ve kendi ölümünü beklerken, “Eğer kurtulursam gördüklerimi yazacağım. Halkımın yaşadıklarını herkes bilsin” diye düşünüyordu Rahip Krikor Balakyan. “Hatta tüm bunları gelecek kuşaklara aktarmak için yaşamalıyım. Hayatta kalmak için elimden her ne geliyorsa yapmalıyım.”
"Talandan uzak durun, tamahkârlığa hıyanete düşmeyin," diye başladı. "Adımlarınız, adımlarıma uysun, benimle hem-pa olun; seriniz serime uysun, benimle hem-ser olun; yolunuz yoluma uysun, benimle hem-rah olun; nefesiniz nefesime uysun; benimle hem-nefes olun; tehcir devrindeyiz, İblis'e uyup, mala namusa sataşmayın, anınız anıma uysun, benimle hem-dem olun."
Kürt sorunu, Alevi sorunu, çözülmemiş Ermeni sorunu derken, Mustafa Özbey, görmezlikten gelinen Kırmanc kimliğiyle ortaya çıkmış ve biz de varız demiş.
İlkokulda sıra altlarına konulan kurumuş simitten susamlı bayram akide şekerlerine, bir tüfeğin mavzer çığlıklarından kötü âşıkların ve hayırsız âşıkların oyunlarına, "Batılılaşmış" ve "modernleşme" yolunda ilerleyen genç kuşaklardan yüreğimizde katılaşmış inançlara, sevginin ve geleceğin hamurunu özenle mayalayan annelerden öz evlatlarını unutan annelere, haksızlığa gelemeyen ve özgürlüğü isteyen bir badem gözlü çocuktan kahraman babalara, çocukken akşamları evlerde bir tencerede patır patır patlatılan mısır patlaklarının o enfes kokusundan kısa mı kısa ömürlü olan aşklara, doğru ve kararl
Her yeni gün, daha büyük katliamlara gebe…
Ülkemiz ve coğrafyamız her gün yeni ölümlere, yeni katliamlara gebedir. Ortadoğu coğrafyası, Irak, Suriye ve ülkemizde her gün daha fazla ölüm, katliam haberleri alıyoruz. Katliamlardan, vahşetten, ölümlerden çekilen acının, hüznün, çaresizliğin feryatları Ninova’dan Şengal’e, Maan’dan Humus’a Varto’dan, Amed’e, Mardin’e ve giderek ülkemiz topraklarının dört bir yanına yayılıyor.
