Çok bedel verdik
Çok acılar çektik
Zindanlarda tutsak kaldık
Sevinç nedir yaşayamadık
Uğrunda öldüğümüz
Kendi topraklarımızda yılarca esir kaldık
Çok yakılan-yıkılan yerler gördük
Çok katliamlara şahit olduk
Kanayan yüreklere, dertlere, çığlıklara alıştık
Ağıtlara, hüzne rağmen
Özlediğimiz özgürlük
Yüreğimizde ki sevda boy verdi
Artık umut örüyoruz
Gelecek şafakla doğacak güneşi bekliyoruz
Özgürlük kavgasında
Toprağında ağıtlar yakılan
Havasında barut kokan...
Her anını hüzün dolu
Ama yiğit Kürt halkı direnen
Cizre
Ümit’i katlettiler
Yine sende çığlıklar yükseldi
Yine sende gözyaşları sel oldu
Bir annenin ciğerparesi daha
Yine omuzlarında toprağa tabutta götürülüyor
Şimdi çocuk olmak vardı
Devlet kurşunlarıyla
Elini, gözünü
Uzuvlarını kaybetmeden
Savaşsız bir dünyada
Refah düzeyi yüksek
Umudun boy verdiği
Kız-erkek çocuğu ayrımı yapılmayan
Duyguların yitirilmediği yaşanabilir güzel bir ülkede
Şimdi çocuk olmak vardı
Çöp toplayarak
Mendil satarak
Sokaklarda dilenerek
Hayallerle içinde
Yaşayarak değil de
Özgür bir vatanda
Açlık ve yokluk çekmeden
Çocukça
Emsalleriyle güle, oynayarak
Ağız dolusu kahkahalarla büyümek ne de güzel olurdu
Yiğit yoldaş Demirtaş
Kucakladın herkesi
Güneş bekliyor seni
İşçi- Köylünün sesi
Gönül dostu Demirtaş
Bir sevdasın bin umut
Sünni, Alevi dostu
Çok gerçeksin pek somut
Ne malın var ne mülkün
Mazlumlara kinin yok
Devrimdir idealin
Onur, şerefin pek çok
Selahattin Demirtaş
Ne köşkün, ne şaton var
Barış, devrim şiarın
Tüm halklara sevgin var
Kürdistanlı Demirtaş
Türkiye’nin incisi
HDP’nın aslanı
Seçimin birincisi
Kar yağınca tufan yapar
Rüzgâr yapar boran yapar
Evsiz, barksız yoksulların
Her anını zindan yapar
Kar yağınca şiddetlenir
Tüm gücüyle kibirlenir
Yoksullara hiç acımaz
Düzen gibi böbürlenir
Kar yağınca kar üstüne
Her yer döner kar büstüne
Dışarıdaki tüm yoksullar
Dert çekerler dert üstüne
Kar yağınca yere iner
Yüreklere korku siner
Yoksulların çilesine
Gam üstüne kaygı biner
Yaralı yüreğimde kan akıyor
Canlar ne olacağım belli değil
Kimse de benim halini sormuyor
Ah gece mi gündüz mü belli değil
Hazan geldi yapraklar dökülüyor
Yaralı yüreğin derdi bilinmez
Şimdi o al gülün dalları bomboş
Bülbülün ne yapacağı bilinmez
Oy benim dertli divane yüreğim
Ne bağ ne gül ne gülistanım kaldı
Baş kaldırmış bir kara kış geliyor
Dertten, kederden başka nem kaldı
Allı turna uçar gider
Kahpe felek vurur gider
Dert sararsa bir yiğidi
Gözyaşları akar gider
Bitmiyor yoldaş bitmiyor
Fakirin derdi bitmiyor
Karanlık günler çoğaldı
Zalimin zulmü bitmiyor
Başımızda bir bela var
Bizi ezen bir sistem var
Köhneleşmiş şu düzende
Tamtakır bir soframız var
Haşereler sardı bizi
Müfrezeler sardı bizi
Bizim ne çok çilemiz var
Kara günler sardı bizi
Koçyiğitler çıkın yola
Güvenmeyin kötü yola
Meydanlara sahip olun
Selam olsun kızıl yola
Acılar acılarımı geçtikçe
Kaygılarım çoğalıyor
Her yol ağzında bekletilen
Ölüm kusan tanklar
Durmaksızın
Üzerime geliyor
Kan damladıkça içime
Kürdistanlı
Ağlayan anneler
Hiç çıkmıyorlar aklımdan
Her Aralığın yirmi sekizinde
Heronlar üşüşüyor başıma
Roboskili kocaman acılar boğazımda aşağı inerken
Gözyaşlarımı silecek
Bildiğim dost eller
Sevincimi paylaşacak samimi canlar
Hüznümü dindirecek bakışlar
Ruhumu neşelendirecek tebessüm
Kayıp ettiklerime hayıflanacak
“Vah” edecek kimseler
Sığınacağım limanlar
Sıcaklığını hissedeceğim
Bir kucak
Özlemle bekleyeceğim bahar, yazlarım kalmadı
İşçilerin birliğine
Oluşacak dirliğine
Halkların geleceğine
Laf diyenlere yuh olsun
Nasır bağlayan ellere
Devrim isteyen dillere
Hak arayan yiğitlere
Saldıranlara yuh olsun
Kamu hakkı yiyenlere
Çağdaşlara sövenler
Haddini bilmeyenlere
Dost olanlara yuh olsun
Eşeklerin semerine
İnsanların kemerine
Toplumların dinlerine
Karışanlara yuh olsun
Kadını köle sayana
Yanlış verilen beyana
Medeniyetten cayana
Saygı duyana yuh olsun
