Toprak yolda hızla giden beyaz arabada üç kişi ve onlara doğru gelen oraların sahibi beyaz bir köpek.
Koşuyor, koşuyor... Deklanşöre basıyorum.
İşte mavi bir göl. Etrafında yemyeşil çamlar gökyüzüne uzanmış el ele, mavi boncuğunu saklamak ister gibi.
Kıyıda iki araba daha beliriyor. İnsanlar özlemle kucaklaşıyor. “Bas deklanşöre!” diyorum. Kaçırmamalıyım bu manzarayı.
Üç güzel kız, üç hoşsohbet kadın, üç neşeli adam.
“Çek, çek!” diyorum.
Yanan mangal, közlenen patlıcanlar. Espriler, kahkahalar...
“Neydi sizin şarkınız? “
“Bir bahar akşamı rastladım size.”
“Ya sizinki? “
“Gülünce gözlerinin içi gülüyor.”
“Sizin, sizinki neydi?”
“Hanım bana iyi bakıyor. İki dükkân vereceğim.”
Hafif çakırkeyif adam duymadı mı ne!
“Bizim şarkımız da bu.” diyor kadın.
Gülüşmeler, kahkahalar...
Muğla Zeybeği başladı işte! İnsanlar kalktı ayağa istekle, şevkle, ağır ağır, döne döne.
Hey gidi Zeybeğim hey!
Bas deklanşöre! Eller havada süzülürken bas! Ayaklar yere sert basarken bas!
“Bakın, bakın!” diyor birisi.
Karşı yamaçta inci taneleri gibi üç sıra halinde dizilmiş koyunlar yeşilin ortasında mavi göle dalıyor birer birer. Peşi sıra diğerleri.
Küçük kız mest olmuş, elleri havada. Selamlıyor, selamlıyor...
Cevap alıyor uzaklardan, çok uzaklardan. Bir mesaj geliyor. DOSTLUK olmalı.
Bas, bas deklanşöre! Kaçırmamalıyım bunu da. ”Bu çok önemli.” diyorum.
Ya kokular, çam kokusu, toprak kokusu, yosun kokusu. İçime çekiyorum doyasıya.
Alabilir misiniz karelerinize?
Rüzgâra haber salın, belki getirir size.
“Anne fotoğraf makinesini getirdin mi? “ diyor kızım.
Uzatıyorum.
“Kalemini verdin anne! Makineyi istedim senden.”
Münevver Ongun (İşte Bu Bizim Hikayemiz)
