Düşerken alnını okşuyor son rüzgâr.
El ilanları yırtık ayrılıklar kuşatmış bu şehri
Zulmün içinden direniş çığlıkları yükseliyor.
Yüreğinin kıyılarına tutunmak istedim.
Esen yel kavgayı fısıldar kulağına sevdalının
Koyulaşır damarından toprağa sızan kanlar.
Sevgimi yoğurdum umudumla aşk ile
Direncimle çoğalmak için yokluğunda.
Gözlerinin sularında savrulmak istedim
Kendine yabancı bir tebessüm asılır yanaklarımda
Berkin Elvan a!
Hani diyorum ki çocuk!
Mavi bir yolculuğa çıksam,
Ellerin sarsa sıkıca ellerimi de,
Saçlarında yıldız toplasam!
Biber gazlarına aldırmadan,,
Öpsem seni parmak uçlarından
Ve kaybolsam gözlerinde, Berkin
Adın dudaklarımı yaksa
Rüzgâr olup söndürse nefesin beni!
Kartal Dağı’nın yel değirmeni, yaylalardaki mantar lezzeti, Nurhakların karlı zirveleri, Tahtalı Ovası’nda buğday karacası, kayısı tadı, sarmalık tütün kokusu, Elma Deresi mevkiinde kenger ışkını, oradan geceleri yüksek yerlerden Elbistan Ovası’nın renkli kent merkezini seyre durmak, çocukluğumun unutulmaz anıları bir film şeridi gibi gözlerimin önünde gelip geçer yaban ellerde…
Sanıyorsun... Hep senden bahsederdik, o mahmur besteyi bitirdin mi? Bu arada seni ne kadar çok sevdiğimi şimdi anladım. Yalnızlık çok zormuş...
Kayboluyorum bu dünyadan. Hazin duygular beni titretiyor yalnız sokaklarında. Yine sensizliğime yanıyorum.
Erol’dan ortaokulun ne olduğunu, neler okuttuklarını öğreniyordum. Kafaya koymuştum, okuyacaktım. Zaten öğretmenim de giderken: “Daha büyük okullar var, sen mutlaka oku,” dememiş miydi bana? Gerçi fiilen hiçbir destek sağlamamıştı ama vasiyeti okumam yönünde yararlı olmuştu.
Damat ailenin yabancısı değildir. Gelinlerinin kardeşi... Mutludurlar, bir oğulları da olur ki mutlulukları daha da pekişir.
Pazarcık’ın bir köyünde oturan çiftin, ekilir biçilir arazisi olmadığından gelecekleri hakkında endişe duyarlar. Çaresiz, Türkiye’nin Avrupası, İstanbul’a giderler. Aslına bakarsanız, İstanbul onların hayatına çok önceden girmişti. Çünkü kızın abileri orada ticaretle uğraşırlar... Damat kayınlarının yanında iş bulup çalışmaya başlar.
Arkadaşlarım, “Matematiğin iyi, muhakkak liseye gitmelisin” dedilerse de aldırmadım. Diyeceksiniz ki; “babanız sizi okutmaz mıydı?” Okutmasına okuturdu kuşkusuz. O bizi nasıl düşünüyorsa biz de onu aynı oranda düşünmek zorundaydık.
Bitirdiğim ortaokul Gaziantep'in en iyi okuluydu. Mesela Fen Lisesi, sadece Gazi Ortaokulu'ndan öğrenci alırdı. Sınavdan sonra köyde sonucu beklemeye başladım. Gelen mektubu heyecanla açtım ki, kazanmışım. Ablam ve dayımın kızı da...
Ovada sonradan kurulmuş muhacir köyleri vardır. Türkmen köylerinin tepelere kurulmasının nedeni eskiden ovayı taşan nehir ve sel sularının basmasıymış. Babam köyün altında kalan ovanın “balkan” yani girilemez bitki örtüsü ile kaplı olduğunu anlatırdı.
Çocukluğumda ovanın sular altında kaldığına birkaç kez tanık oldum. Tarlalar, ağaçlar, üzüm asmaları çayın sularına kapılmış gidiyordu. Kuruçay’ın deli zamanlarıydı o zamanlar.
Önceleri bir tek ebesi olan bir sağlık evi varmış buranın. Genelde biz sağlıkçılar yalnız başına çalışırız. Bundan dolayıdır ki gittiğimiz yerde birçok olaya maruz kalırız. Bu anlatacağım onlardan sadece bir tanesi.
Zaman zaman acilde nöbete kaldıkları için orada çalışan hemşirelerin nasıl çalıştıkları hakkında az çok bilgi sahibiydiler. Bir doktor kendi servisine istedi beni. “ Neymiş efendim? Güzel hemşerileri kendi servisine alıyormuş.” Ama ben babacan ve iyi anlaşabileceğim bir doktorla çalışmayı seçtim. Doğum servisinde çalışacağımı ümit ederken, kendimi Üroloji servisinde buldum. İlk bir hafta alışayıp derken zaman hızla akıp gidiyordu.
