Öykü

Evin temizliğini bitirmiş, öğle yemeğini de hazır etmişti. Normalinde rahat olması gerekiyordu, ama değildi işte. Bir yanma hissetti midesinde. Kaygılıydı. Kötü bir şeyler olacak hissi bir yılan gibi yüreğine çöreklenmişti. Eli ayağı titriyordu. Pencere kenarına gitti. Kızı Berivan ile oğlu Mehmet’in yolunu gözledi. Çocuklar gecikince huzursuzlandı. Hırkasını üstüne geçirip evden dışarıya çıktı. Hızlı adımlarla okula doğru yürümeye başladı.

Yolun yarısında çocuklarıyla karşılaştı. Sevindi. İçine ılık bir sevgi aktı.

“Her yaş kendisine özgü güzelliklere sahiptir,” diye düşünsem de kendimi ikna edemedim. Yaşlılığa doğru koşar adımlarla yürüyordum. Daha doğrusu öyle hissediyordum kendimi. Ölümden korkmuyordum, ama yaşlılık beni dehşete düşürüyordu. Yapayalnız mı kalacaktım? Çocuklarım, ihtiyar yurduna beni gönderip orada unutabilirlerdi pekâlâ. Her gün onlarca örneğini duyuyor ve televizyonda izliyordum. Çocuklar, hiç acımadan anne ve babalarını sokağa bile atabiliyorlardı. İhtiyarlamamak için yaşımı dondurmak istiyordum. Hâlbuki küçükken, yılların çabucak geçmesini ne kadar da çok istemiştim.