Pejmürde kılıklı, başında kasketi, kirli sakallıydı, tıpkı benim gibi… Ceketi de pek uygun görünmüyordu. Pantolonu ise beline bol geliyordu. Gerçi benim de ondan kalır yanım yoktu. Bulunduğu yer çok kalabalık değildi. Beni görünce, yüzünde bir gülümseme belirdi:
"Ooo Hocam, Nerelerdeydin?” dedi. “Hiç görüşemiyoruz son günlerde?”
" Merhaba Sülo, işler nasıl?'
" Kesat, Hocam, millette para yok mudur nedir?’'
''Buradayım, ana!''
''Ben de seni gittin sandım.''
''Seni bırakıp da hiç gider miyim ana? Şuraya kıvrılıp yatacaktım”
Eliyle üzerinde içinde karanfil olan küçük bir vazonun konulduğu beyaza boyalı bir masayı, hemen onun yanındaki sandalyeyi işaretliyordu.
Kayalıkların çevrelediği, ara sıra gelip sığındığı güvenilir bir liman ve küçük bir kumsalı vardı. Bu kumsalda oturur, arka cebinden sürekli taşıdığı kitabını çıkarır sessizce okurdu. Denizin köpüklü ve delişmen dalgalarının sahili aşındıran seslerini dinlemeye bayılırdı… Orada olmaktan müthiş bir huzur duyardı.
“İşte kutup yıldızı“ diye heyecanla oğluna gökyüzünde gözkırpışan binlerce yıldız arasından kutup yıldızını göstermeye çalıştı...
Sonuna kadar okursan eğer umarım aklın başından gitmez. Madem sayfama gelmişsin okumak için azıcık sabırlı ol, dikkatli oku sana bir mahallenin resmini çizeceğim. Aynen Abidin abimiz gibi. Anlatacaklarım mahalle dedikodusu değildir. İyisiyle, kötüsüyle, sevabıyla elimden geldiği kadar mevzuyu izah etmeye çalışacağım. Geyik muhabbeti arıyorsan şimdiden başka bir sayfaya geç uyandırayım seni.
“Nasılsın anne, nasılsın babaanne?”
Sorularımız birbirine karışıyor. “İyiyim, iyiyim” diyor, “merak etmeyin, birkaç güne kalmaz, kalkarım ayağa. .. ” Küçülmüş, yüzü solmuş, göz torbaları şiş şiş… “Ameliyatım iyi geçti” diyor, “çok narkoz yedim ama… Azıcıkta ağrım var” Oysa ağrısının büyüklüğü suratından belli.. Üzülmeyelim diye saklamaya çalışıyor.
“Babaanne” diyor Ezgi, “ Bayramda yanındayım. Bir şeye ihtiyacın var mı?”
Yakılan her ağacın ormanında bıraktığı devasa boşluğu, saçında sakalında en derin ve köklü haliyle hissediyordu.
Gülizar; kederin nasıl bir renk olduğunu bilmeden sevdanın yedi rengine dolanmış ve sırasıyla bu renklerin sınırsızlığında dolanıyordu…
Rengin biri siyahtı, yasakti; gelenekler vardı. Aşiretler vardı, herkes sevdiğini alamazdı…
Sonra da kız ve erkek öğrencilerin karışık oturmalarını sağlamalıydım. Bu işimin en zor yanıydı. Dikenli'de, hatta ilçede devrim niteliğinde bir işti. Tepkisi, istismarı da o denli büyük olacaktı. Şeriatçıların pıtrak gibi bittiği, her şeyi ayetlerle açıklamaya çalıştıkları şu sıralar daha da zordu. Sonra İlçe Milli eğitim Müdürü, Müdür Şeref ve köylülerle takışacağım kesindi. Ama yapacaktım. Üçüncüsü, ''Öğretmenim, babam bize bakmıyor, annem odun sökemiyor'' diyerek hıçkıra hıçkıra ağlayan öğrencimden başlayarak köyü tanımaya çıkacaktım. Zaten sıkılıyordum, öyle de yaptım.
Evden çıkmak istemeyen kararsız genç erkek, “Nereye, tabakhaneye mi yetişeceğiz?”
“Yok, yok Taksim’e… Gezi Parkına”
“Evde oturalım aşkım, film izleriz”
Genç kız bakışlarını genç erkeğin üzerine dikti;
“Başka zaman oturur film izleriz. Şimdi sırası değil” dedi ve ekledi. “Aşkım, hani Gezi Parkında kocaman bir ağaç vardı ya”
“Evet, vardı, ne olmuş o ağaca? Diye sözünü kesti genç kızın. “Yoksa yıldırım mı düştü üzerine?”
“Yıldırım düşse iyi... Daha beteri oldu/oluyor.”
“Aşkım neler oluyor! Söyle de meraktan çıldırtma insanı”
Kalktı. Aniden bir dalga yükselip adeta ikiye bölündü göl. Dalgaların arasında sarışın bir kız belirdi. Karşıdansa bir oğlan... Bakışıp gülüştüler. Sonra da birbirlerine sarıldılar. Oya’ya benziyordu kız. Ay yüzlü, ışıl ışıldı. Hayali; buruk bir gülümsemeye yol açtı.
