Tomurcuk, kayakınası ve dağkeçisi kokusunu soluyarak tırmanışa geçtiler. Yıldızlar büyüdü. Kederli, engin bir gökyüzüyle karşılaştılar. Yalnız kalmış bir keklik yavrusunun çığlığıyla ürperdi koyaklar. Konaklama kararı alındı. Ağır, homurtulu uykuların üzerinden tan alacası yükseldi. Menekşe moruna girdi doğu yakası.
Umut Türküleriyle besledim Yüreğimi
Toprağıma benzer ömrüm
Sesimde öfke
Şiirimde kavga
Ve alnımda çizgiler
Elbette olacaktır.
DERSİM!
Seni neremde saklayayım
Karanlığın ressamı batırıp fırçasını kanlarına, tuvale sürdü. Son ışıkta kayboldu tabloda. Okyanus ötesindeki hükümdara ulaştı haber. "Tamam" dedi hükümdar, yayılasın fermanını".Çıkardı üstünde önlüğünü general, apoletlerini düzeltti. Bir gece yarısı çaldı düdüğünü, duyurdu fermanını. Postal sesleri parçaladı sevdalı düşlerini. "Faili meçhul" oldu ölümün adı, çöktü üstüne kentin.(Arka Kapak)
Yeşildik yemyeşildik
Güneş alnımıza salardı ışıklarını
Geniş yapraklarımızla emerdik
Sonunda kimi dostların öneri, tecrübeleriyle benim gözlemlerim birleşince ilk kitabımı öykülerimden seçtim.
Masal, dolaysız, ışıklı, duru ve derin; yaşama açılan ilk bakışın ilk merakı gibi merak doğuran. Yabancılaşmamızın, sahra sukunetimizin, illetimizin panzehiri.
"Bir yanıyla acılı bir yurt... bir yanıyla da sanki sürekli bir “yurtsuzluk “ hali… Müthiş yoksulluk... kahredici imkânsızlık… Derininden zonklayan yara… Umursamayan “merkez”in dağlayan zulmü... ve çaresiz kalan dil… Bütün bunları anlamaya çalışan yaşlılar... yetişkinler... çocuklar... ve onların “çocuk ölümleri”… İşte bunlarla karşılaşacak, işte bunlarla yaşayacaksınız Perperık-a Söe’de. Olağanüstü diliyle baştan başa bir çığlık... baştan başa bir ağıt bu roman.
İzmir'de dar gelirli, bol sevgili kalabalık bir ailede büyüyen bir genç kızın ailesini, yakın çevresini, kentini, ülkesini anlamaya çalışmasını keyifle okuyacaksınız. Genç kızın sadece gezmek, eğlenmek ve filmlerdeki gibi büyük bir aşk yaşamak için kurduğu pembe düşlerinin arasına yaşamın gerçekleriyle boyanmış yeni renkler katılıyor. Farkındalığı, geliştikçe doğayı, insanları, sistemleri daha iyi anlıyor. Bir yanda diskotekler, moda danslar ve şarkılar; diğer yanda işçiler, Romanlar, Levantenler, Yahudiler, göçmenler, yoksul insanlar, kabadayılar, genelev kadınları, siyasetçiler...
Kendisi, o dalganın sırtında, alçalıp inen, kıyıya vurmuş bir çöptür sadece. Ne var ki, en iyi yazarlar, en iyi ozanlar o çöplerden çıkar işte. Maksim Gorki‘leri, Yaşar Kemaller‘i, Aşık Veysel‘leri besleyen ilim irfan damarıdır o. Çöpü kavak yapan damar. Zevkle, heyacanla, öğrenerek okudum.“ Ali Rıza Aksın
İsmail Güner‘in ”Anlaşılmam dileğiyle” Chur’dan üşenmeden postaya verdiği anı- biyografi türü romanını, ”Dağın Öteki yüzü NURHAK” ı okudum. Ozan Yayıncılığın, gramerinden, kapak-sayfa düzenine kadar özenle hazırlanmış olduğu, üç yüz sayfayı aşkın sıcacık bir eser.
