***
AYDAN YALÇIN’IN “GÜL MAKASI”*
“(…) her çiçeğin kendisine açtığıdır bu / çürük mevsim sarkığı / naylon çiçek kokulu / sancılanmış zamandır regl olmaya hazır / sesim yorgun, sesim aç / ölü kentler yolcusu / (…)” Aydan Yalçın
Bir insan ömrüne kaç hayat sığar?
O hayatların hangisinde “aidiyet” bulunur ya da tümden yiter.
VEDA
Sen gittiğinde
Cinnetimin iki zehirli zambağı
Gözlerin de durmadı
Saçların da gitmişti
Peşi sıra
Sarı sarı
Rüzgar rüzgar
Senenin son dizesiydi kasım
Sen gittin ben kaybolmuştum
Zaman mı ben mi
Donmuş muydu
Zamanıydı gittin
Yaprak dökümüydü erguvanların
Sokaklar ıslak ve acımasızdı
Öykünün kasım akşamıydı
Odama girip çıkan doktor ve hemşirelerden fırsat buldukça okudum. Heyecanlanmak, yaşama tutunmak, ‘ölüm de neyin nesi?‘‘ demenin edebiyatın tatlı yorganına sarılmakla olduğunu bir kez daha öğrendim.
Merhaba Hayat; zevkle okuyacağınız öykü ve anlatılar kitabıdır.
Birinci öykü kitabımı ilkin Yaşar Nabi Nayır'a, sonra da Mehmet Fuat'a götürdüm, her ikisi de, "Biz el yazmalarını okumuyoruz, daktiloya geç getir," diyerek alıp okumadılar. Daktilo bulamadım. Daktilo buluncaya kadar evinde saklaması için öyküleri sevgili arkadaşım Ahmet Öztürk'e verdim. Tabi bu arada 12 Mart darbesi oldu. Ahmet, bir İsrail baskını sonucunda Filistin'de öldürüldü. Öyküler, General Faik Türün'ün, Elrom'un öldürülmesinden sonra, 80 bin askerle İstanbulda başlattığı arama furyası sonucunda kırklara karıştı.
Haydar Karataş’ın ninesinin anlattığı masalara “Gece Kelebeği”nde karşılaşmıştım.
Gece Kelebeği, Dersim Katliamı’nın kapısını bize bir kadının yaşadıklarının tanıklığından aralarken, o masallar ise bize Dersim’in mekânsızlığının ve ebedîliğinin kapısını aralıyordu. Gömüt içindeki ayırt edilmeyen gömüt gibiydiler; dokunduğunda ruhunu sarıp sarmalayacak, dokunmadığında ise hiç yokmuşçasına kalacak.
Yazar Şair Akman Gedik’ten söz ediyorum. Dilimizin Zazaki lehçesiyle ve Türkçe birçok kitabı çıktı. Şiir, öykü serüvenine denemeyi de eklemiş. İyi ki de eklemiş. Bezuvar Kitaplığı’ndan yeni çıkan, Renk Yoksulu adında deneme kitabını tekrardan okuyorum. Türkiye’nin ahvalini ele almış; kinlerini, öfkelerini, hoşgörüsüzlüğünü ve sevgisizliğini. Ondandır ki, o topraklarda tanrı ölmüştür. Çünkü tanrı sevgidir. Sevgi ise can çekişiyor. Irkçılığın, tahammülsüzlüğün batağında debelenmektedir. Doğal olarak ahlaksızlık da almış başını gidiyor. Her duldada bir çete türemiş.
En çok da sahibini yitirmiș bir őykü...
Şiir bir bakɪma sahip çɪkmaktɪr sahipsiz ve sessiz gidenlere...
Çünkü yitse de bir őykünün insanɪ, duygularɪ asɪlɪ kalɪr bir yerlerde ve birilerinde...
Bu nedenle bazen șiir bir vefa borcudur dizelerde ődenen...
Sevda K.
