Yaptıkları baskı, zulüm ve uygulamalarına karşı irili ufaklı da olsa birçok köle isyanları baş göstermiş ise de, netice itibarıyla başarıya ulaşmadan vahşi katliamlar uygulanmış ve bastırılmıştır. Bu isyanların içerisinde unutulmayan ve tarihe mal olan, günümüze kadar anlatılagelen Spartaküs önderliğinde geliştirilen isyandır.
Mesela diyorum seninle hasbıhal etseydik neler anlatırdın Sevgili yeğenim... Söyleyecek sözün mutlaka olacaktı, eminim... Malum olduğu üzere sohbet ki iki kişiye muhtaçtır, sen olmadan/anlatmadan nasıl yazayım ben. Eksik kalmaz mı? Belki de hayata şu an güzel tarafından bakma mı sağlayan, hayatın hep güzel, mana dolu olduğunu bana hissettiren senin yokluğundur Sevgili Eser...
Aradan altmış gün geçmiş, perhiz, kendini tek düze, bıktırıcı bir şekilde sürdüren varoluşu parçalamış, ölüm ve özgürlük duygusunu derinleştirmişti. Dengbej, bedeni hissettiren duygulardan uzaklaşmak için kafayı, yakın mekânlardan gelen sözcüklerin beliriş biçimlerine takıyor, onları hayale dönüştürüyordu. Sesler kesilmişti. Demir kapılar eskisi gibi sık sık açılıp kapanmıyor, zindancılar, “bu gün güzel yemekler çıktı, köfteler, pilavlar, helvalar!” diye bağırmıyorlardı artık.
-13-
Çift katlı ranzaların alt ve üst katlarında ikili, üçlü, dörtlü gruplaşmış kadınlar…
Şarkı, türkü tutturanlar, sohbet edenler, kavga edenler…
Gürültü, gürültü, uğultu…
Epeydir tencerelerin, tavaların uçuştuğu büyük kavgalar yok.
Takvim 27 Mayıs 2013 Pazartesi gününü gösterdiğinde gece on sıraları beklenmeyen bir şeyler oldu ülkemizde; her şeyin bir anda alabora olduğu bir deprem fırtınasıydı başlayan. Aslında hep beklenen ama gelişine hiç hazır olmadığımız ‘deprem ‘. Önce bir duvar yıkıldı. Gezi Parkı’nın Asker Ocağı Caddesine bakan yerde… Zincirin en zayıf halkası olmalıydı bu duvar. Ardından beş ulu ağaç köklerinden söküle söküle devrildiler; yıllardır dik durdukları parkın üstüne, yattılar boylu boyunca. Düşerken yer yarıldı, gök kubbe inim inim inledi. Yeditepe’de yankılandı sesleri.
ödülünü ondan bekle.”
Ömer Hayyam
Olan bitenin farkındayız çoğumuz. Şikâyet ediyor, küfrediyor ama birleşip bir güç oluşturamıyoruz. Neden? Yoksa biz, sürekli güdülen bir sürü müyüz?
Kürt halkının yasaklı ve ya sonradan yumuşamış değimi ile bilinmeyen ya da anlaşılamayan dili; bütün baskı ve asimilasyon politikalarına rağmen, bu dilde eğitim ve öğretim olmaksızın; güçlü bir irade ile, gerek sözlü gerekse de yazılı edebiyat ile günümüze kadar süregelmiş ve yeni nesilin bir miras özeni ile koruyup kolladığı bir dildir.
1913 yılı geldiğinde Papayiannis, ailesi ile Sümela’ya, Meryem’e adanmış büyük ayine gitmek için ant içti. Tamama daha dört yaşındayken ailesi ile Trabzon’a zor ve zahmetli bir yolculuk yaptı. Sümela’ya katırlar üzerinde ulaşıp, binlerce Rum gibi 15 Ağustostaki büyük ayine katıldılar.
Coğrafyanın doğusu yaralı, coğrafyanın doğusu kış, coğrafyanın doğusu ortaçağ!
Coğrafyanın doğusu cop, gözaltı, panzer ve gözyaşı!
Coğrafyanın doğusu Kürt, yoksul, dilsiz ve bu yüzden asi!
Coğrafyanın batısı sessiz, sızılarını gözlerinden uzaklaştırmakla meşgul, egemenlerin söyledikleriyle kifayet etmeye hazır!
Batısı derken, yüreği ve kaderi doğunun hüznüyle yoğrulmuş emekçiler, devrimciler değil kastedilen. Yoksa Gezi destanını hangi gözkapağının altına gizleyebiliriz ki, değil mi?
