Ama donmuyor sende hiçbir şey.
Şehir ışıklarını hızla geçersin, yarı-karanlık sokakların ıssızlığında ağaç gölgelerine gözlerin takılır.
Gökyüzünün maviye kesmiş olduğunu fark edersin. İçinde bir yerler ısınır.
Kanayan ne varsa insana dair, geçer gözlerinden usul usul.
"Soğuk" dersin, "öyle etkili ki, iliklerime işliyor."
Hala yaz giysilerinde olduğunu fark edersin.
"Ah ne acılı serüvenlerden geçtik yaz boyu"
Gezinin dumanları beliriyor gözlerinin önünde.
Küçükken babam Erivan Radyosunu beklerdi, öyle bir içten dinlerdik ki, sanırdım sarı radyonun içine düşecek. Anlamazdık ama Erivan radyosunda çalan Kürt müziği bindiğim bu tren misaliydi, aşk, sevda ve sıla türküleri çalardı. Bozkırlara dokunur, yokluğu, gurbeti konuştururdu ve her seferinde babacığım şöyle derdi: “Khur kadar yanık ağıt yakan yoktur...” öyleydi. Hem dingin bir müzikti ve hem de fazlasıyla hümanistti.
Gelenler, hatırımız için geldiklerini beyan ediyorlardı...
Kısa süre içerisinde bütün komşularımızın etrafımızda kümelendiklerini gördük ve bizleri, oldukça sevindirmişti. Bazıları çaktırmadan oturdukları yerden birbirlerine sırtlarını dönmüş vaziyete oldukları gözlerden kaçmıyordu...
Zamanla onlar yerini biz aldık bayramların değişmez eskiye özlem duygusuyla aynı tümceyi biz kullanır olduk. Şimdi diyeceksiniz ki ''eskiye rağbet olsa bitpazarına nur yağardı.'' Eskiden gerçekten öyleydi. Bitpazarları şehir ve kasabalarımızın semt pazarlarıydı. Zaman geçirilir, alış veriş yapılır. Hele bir de tanıdığa rastlanır, ''iki lafın beli kırılırsa'' demli çay tadında olurdu.
Kasım ayının içimi titrettiği günlerde sıcak bir sevdaya tanık olmak ne güzel... Ve ne güzeldir yaşadıkları sevdayı cümle âlemle hiç korkmadan, onca mesafeye ve özleme rağmen paylaşabilmeleri... Telefonların hiç çalmayacağı olasılığı olmadan, hüzünlü bir şarkıya iki ayrı ülkede olmalarına rağmen birlikte ağlayabilen, sessizliği sese, kimsesizliği kalabalığa dönüştürebilen, yürekleri iyileştiren bir sevdaya kocaman bir merhaba diyebilen iki kızıl gülü tanımak ne güzel...
25 Ocak, Salı. Ahır Dağları bembeyaz… Bahçede ateş yakıp oturmuştuk sevenlerinle. Seni andık ömre renk katan esprilerinle. Ne hazin günler yaşıyoruz. Türkülerimizin akordu bozuk, ezgilerimiz muhalif, annemin çiçekli yazması gibi her şey sıradan. Ve benim yüreğimde yaşlanmak gibi garip bir duygu, fonda bir şarkı, geceye denk bir şarap, büyüsü bozulmuş sevdalar, kadavra kokulu gönüller...
İçimi huzur kaplıyor seni düşününce, mutlu oluyorum ama Bir yandan da yüreğim sıkışıyor özleminle.
