Aştık boydan boya aşk denizini,
Gönül yangınında kavrulduk, yandık.
Yıldızların bulduk yerde izini,
Bir newroz sabahı közde uyandık.
Diktik soframıza aklın gülünü,
Kırdık sazımızın paslı telini,
Azat eyledik biz gönül selini,
Feleğin çarkında çırpınan candık.
Açtık kapısını güzelliklerin,
Yıktık köprüsünü gamın, kederin,
Yunduk ışığında gizli fenerin,
Mutluluklar yüklü donuk bir andık.
Tutuştu öksede akıtılan kan
Kanlı yıldızları öfke ürküttü
Yüreklerde kuyulanan uğultu
Taşırdı bardakta son damla sütü
İhanet süzüldü oturumlarda
Yalama kalemler kör yorumlarda
Çığlıklar, kuyusuz uçurumlarda
Yırtıyor kapısız her tereddütü
İnsanın yazgısı kitli pimlere
Yarasa telâşı sinmiş timlere
İşkenceler akar dar resimlere
Bu borsada eller vicdan öğüttü
Minnet pazarında panik ezildi
ÖZGEN SEÇKİNÖzgen Seçkin, 1951’de Artvin’in Şavşat ilçesine bağlı Yavuz Köyü’nde doğdu. İlkokulu köyünde; ortaokulu Şavşat’ ta ve Ardanuç’ta okudu; liseyi Artvin’de ve Çankırı’da tamamladı. Bir zaman kendi kurduğu YABA (Yayın Basın Ajansı) adlı yayınevini yönetti. O günlerde Soluk ile Gündeş Kırkbinler adlı iki derginin çıkmasında katkıda bulundu ve yazı işleri müdürlüklerini üstlendi. Gazi Eğitim Türkçe Bölümünü bitirdikten sonra liselerde edebiyat öğretmenliği ve yöneticilik yaptı.
Şiiri hep önemsedim, özümsedim. Benim gizli dünyamdır. Kendimi ifade ettiğim bir alandır. Sıkça uğradığım ve huzur bulduğum ılık bir mekânımdır. Hayata sıkı sarılmamı ve bilgi dağarcığımın faal kalmasını sağlayan büyük enerjimdir şiir. Hüzünlü ve sevinçli günlerimde kafamdan geçenleri kaleme döktüğüm şeffaf bir mekânımdır. Gurbet özlemimdir. Umutsuzluğun umuda dönüştüğü, kötülüklerin asla giremediği ve özgürlüklerin sınır tanımadığı pırıl pırıl aydınlık saçan bir edebiyat atölyemdir şiir.
Nerede bir şiir okusam,
Nerede bir şiir okunsa,
Yüreğim sızlar,
Gözlerim dolar,
Gözlerim akar.
Çaresizlik de insana özgü
Bırakın, çaresizlik hakkımı kullanıyorum
Sizin olsun
Acıları erteleyen tesellileriniz
Dibine kadar yaşamalıyım AN'ı
Biriktirilecek acılarım yok benim
Birikmiş isyanlarım var
Dediğin gibi;
"Bağdat'lı çocuğun çığlığı meydanlarda
Öfke dolu bir haykırış, bir taş, bir ateş
ki hıncımız yanan çocukların acısı kadar büyük"
"Her ölüm, erken ölüm"
Bir Türk olarak Kürt, Ermeni, alevi, solcuları, anarşistleri yazmıştı. Aykırıydı alabildiğine. Farklıydı. İnce ve narin bir ruha sahip olduğunu her bir paragrafında hissettiriyordu. İnsanlıktan yanaydı. Eşitlikten yanaydı. Eserleri insan kokuyordu baştan sona. Ve romanlarında bir şiirsellik de vardı. Ama şair yanını bilmiyordum. Sınırsız Kitap ve Yayıncılık’tan çıkan, ‘’Geçtiğin Yollar Benim’’ adlı şiir kitabıyla da şairliğini ispatlamış. Yine zifiri karanlığın ortasında küçücük bir ışık hüzmesi aramış. Karanlığa savaş açmış.
Bu nedenle, okuduğumuz şiiri anlamak değil, anlamlandırmaktan söz ediyorsak, imge şiirden ayrılamaz.
Kaldı ki iç ses imgeyle ortaya çıkar ve tanınır. Bu nedenle bir Nazım ya da Turgut şiirinden söz edebiliriz.
Şiirde tek imge nedir? Şiirde hangi anlamda "tek" imge vardır?İmge çağrışımların olanağıdır evet. Bildiğimiz gibi her zaman sıfat tamlamasıyla da yapılmaz.
Öyle sözcükleri yanyana getirirsiniz ki imge çıkar ortaya. İmge simgesel anlatımın basamağı değildir her zaman.
"Şiirin kötüsü veya
çıkılan yokuşun ömrüne vardığında
nedendir sorulmaz adımlar eğrilir
durgunluğuna dönüşür ulaştığın yer
soğuktur üşürsün ateşten inancını giyin
kiminin kimliğine işlenmiş
bir faciya görüntüsüdür savaş
öldürenlerin uyumsuzluğa bıraktığı
bir simgedir kovulmuşluğun
acıların katmer katmer biriktiği
köylerden kentlere akan silinmezlik
ağlamanın en yaşanmışlığı
bir acıkma sonrası seni senden alır
bir başkasına yaklaştırır doyamazsın
yeniden üşürsün
güneş bulutlarla gölgelenir
İzmir-Karaburun...
Dağ dağ, tepe tepe... Burun buruncuk, koy koycuk... İşte o güzelim Karaburun.
