Dağların gölgesinde kalan, tepelerin ardından başlayan çıplak dağların üstündeki bitki örtüsü yemyeşildi. Karşı dağlara yağan yağmurun kokusu geliyordu İsmail’in burnuna. Otlayan koyunları aceleyle toplamaya çalıştı. Ne yaparsa yapsın, hızla yaklaşan kara bulutlara yakalanacaktı. Küçük torba içine koyduğu bulguru ve ekmeği nereye saklayacağına karar veremedi. Herhalde yine ıslanacaktı. Elindeki sopasıyla toprağı eşeledi, çalı çırpı topladı.
Neden diye sormayacağım, çünkü ruhum hapishanelere sığmıyor. Ruhumu hiçbir yere sığdıramıyorum. Bu hakikat ortadayken bile toprağın koynuna sığacağımı sanmıyorum. Toprak dar gelir, sığamam toprağın koynuna.
Toprak ağır. Duvarlar soğuk.
Sular kurşun kadar ağır. Özlemler ise büyük.
Yani topraktan gelerek gecenin kalbine akarak, gecenin yatıştırıcı, uslu sessizliği ile birlikte bir sonsuzluk içinde kalmayı yeğlemek daha iyi.
Naim KÜÇÜKKAYA
H-TİPİ KAPALI HAPİSHANE GAZİANTEP
RAKKA'DA AŞK
Öğlen geç vakte kadar yatıyor, öğleden sonra da nazının geçtiği birkaç esnaf dostunun yanına yardım etmeye gidiyordu. Gündeliğini alınca da doğruca eve... Genç yaşına rağmen hayat gerçeği kara bir bulut gibi çökmüştü üzerine.
Kıraç tepedeki mezar taşlarına asılı örüklü saçlar ağıtlarını yele bırakıyordu. Yüzü kuru nehir yataklı kadın, toprağı yeni yığılmış mezarın taşını bir bebek gibi kucaklayıp ulumakta.
Zaman önüne kattığı her şeyi sürükleyen sel akışında. Toprağın holü içine işleyince doğruluyor. Genzini temizliyor. Kuşağından çıkardığı hançerle her iki beliğini diplerden kesiyor. İtinayla mezar taşına asıyor .
Böyle bir çılgınlık yapacağı içime doğduğu için, zavallı babam acı çekmesin diye baltayı on gün öncesinden bilemiştim. Kafam, borç, diyet, kefaret, kıskançlık, haset, korku, kuşku ve balta darbeleri gibi fuzuli belaların istilasına uğramıştı. Tüm bu bela kalabalığını aralayıp, kendime yol açmaya çalışırken, kedi miyavladı, dilim açıldı:
Birkaç gün içinde birçok dostunu görüp özlemini giderdi.
Birkaç gün geçtikten sonra eski bir arkadaşının evine gece yemeğine davet edildi.
Eve vardığında yirmi yılda seyrek gördüğü beş altı dostunu bir arada gördü. Uzun yıllar önce birlikte cezaevinde kaldığı Kel Mahmut’u görmek onu ayrıca memnun etmişti.
Yemekten sonra sohbet aldı başını gitti. Arkadaşlarının merak ettikleri birçok konu vardı. Cendere Köprüsü’nü ilk kitabının kapağına alarak memleketinin tanıtımına katkıda bulunduğu için, ona ayrıca memnuniyetlerini belirttiler.
Çolağ fecir yürüyüşlerden sınırların ötesi sürgündeydi artık. yıllarını verdi sürgün yaşama. Sürgün hayatta da sevdasından bir taviz vermedi. Yanıp tutuşuyordu firari aşkın közünde. Alevler içindeydi. "Bir gün mutlaka biter bu sürgün, bir gün mutlaka dönerim sevdam" diyordu her nefes aldığında. Çolağ yıllarını eskitti sürgünde ve döndü o kadim topraklara. Döndü ve gördü viran olmuş vadileri, yıkılmış evleri, tepelerin ve sevdaların değişime uğramış olduğu yaşandığı o kadim topraklara... Zımêq'e...
Dünyamızın bir bölgesine akbabalar çullanmış. Teknoloji dedikleri iki kanatlı, kanatlarının arasından geçen upuzun demir yığını, gökyüzünün hâkimi ‘benim’ dercesine mavilikler içinde şekilden şekle girerek gözdağı veriyor insanlara.
İnsanlar nerede? Yeryüzünde, yeryüzünden gökyüzüne endişeyle bakan insanlar. Gökyüzünden fırlatılan çeşit çeşit bombalar, adres sormadan, davetsiz misafir gibi dalıyor insanların, evlerin, işyerlerinin arasına.
Her ne kadar farklı olsa da Zımêqlilerin sıcak duygularıyla karşılandı. Sessiz kalmayı tercih ediyordu. Ona yönelen bakışlarda bir iz arıyordu. İçini nehir edip onu bu köye getiren o nehrin izi... ‘Hangi gözlere değer gözlerin, hangi bakışlar üşüşür de unutur yüreğimi?’ dedi içinden. Tüm çabalara rağmen oturmadı. Onu tanıyan Funda ve Yazgül onunla ilgilendi ve onu alıp Quma Çiçe'nin evine götürmeye yöneldiler. Reddetmeden onlarla birlikte köy ortasında ayrılarak eve doğru gitmeye başladılar. Yürürken aniden Funda ve Yazgül'e dönerek: “Onun evi nerde, o hangi evde büyüdü?” diye sordu...
