Öykü

Sokakta oturmuş beni dikizleyen şaşkın gözlere inat demir kapıyı aralayıp içeriye geçiyorum.

Etraf sonbaharın tüm izlerini taşıyor. Babamın günlerce uğraş verip diktiği tüm meyve fidanları kocaman ağaç olmuş. Evin boyası hala aynı, duvara kazınmış ismimi görüyorum, sonra kömürlüğün içindeki kırmızı patlak plastik top, hemen yanında kapkara olmuş bir defter içinde benim yazım. Ne çok zaman oldu oysaki ama hala duruyor her bir tarafta izlerim. Hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemiyorum. Heyecanlı bir aşk filmi izlercesine kaptırıyorum kendimi geçmişimin filmine.

Dersim direnişinin –38– bittiği yıllardı. Memedê Mıstefayȇ  Samali ile Pir Alibava kuş uçmaz kervan geçmez, Gomê Khuresu vadisindeki kömlerde yaşıyorlardı.

Günlerden bir gün, Duzgın Bava Dağı’nın eteğindeki keçi yolunda, Nazımiye kazasından gelip Kıl Köyü’ne giden bir yolcu uzaklarda avazı çıktığı kadar bağırdı.

’’Alibava Alibava, Pirim Alibava, sesimi duyuyor musun?’’

Pir Alibava duymadı.

Yolcu yine bağırdı.

Pir Alibava sonunda duydu.

’’Buyur kirve ne diyorsun?’‘

’’Dinle beni” dedi, yolcu. “İyi dinle sana hayırlı haberlerim var.’’